دشتستان بزرگ به نقل از برترین ها: حادثه پلاسکو همچنان پس از چند روز تیتر یک اخبار است. مردم به لطف تلگرام و اینستاگرام و دیگر شبکه ها ی مجازی دائما اخبار را رصد می کنند. اکثریت قریب به اتفاق مردم دچار حس هایی شبیه به دلسوزی و ترحم شدند و غالبا هم مطالبه گر. آن ها یادشان افتاده که دیگر خواه باشند و جالب این جاست که متعجب و هراسان و سرنوشت آتشنشانان فداکار را پیگیری می کنند، گویی همه ی این معضلات مثل: عدم وجود تجهیزات مناسب یا پاسخگو نبودن ارگان های مختلف و اقدامات نسنجیده، یک روزه به وجود آمده، انگار نه انگار که همه ی این ها وجود داشته و سر بزنگاه خودی نشان داده است و ما خودمان هم مسیری را طی کرده ایم که به این همه نا بسامانی رسیده. مردم پست می گذارند، لایک طلب می کنند، به سرعت اخبار مربوط به پلاسکو را به اشتراک می گذارند. آن ها می خواهند اولین و موثق ترین باشند، مهربان باشند. اما به نظر همگی و جملگی مسخ ظواهر سطحی دلسوزی و احساسات گرایی شدیم. ما چگونه مردمی هستیم که برای اصلاح و نقد از هشتگ های چون: گوساله نباشیم استفاده می کنیم، اصلا وقتی انقدر می توانیم خشونت بار عده ای از هموطنانمان(هرچند خطاکار) را خطاب قرار بدهیم یعنی این که تمام این مهربانی های این چند روزه تقلبی و غیر قابل باور است. جوزدگی نام مناسب تری است ما جو زده ی یک موج قدرتمند رسانه ای شده ایم. این واکنش ها و این پیام های تسلیتی که صادر می کنیم درصد کمی از همدردی را با خودش دارد. این ها بیشتر نمایش و تقلا برای کسب هویت است. هویتی مردمی که می خواهند خودشان را دغدغه مند روشنفکر و معترض و دلسوز و مهربان نشان دهند و بعد هشتگ می سازند «گوساله نباشیم»، «لاشخور نباشیم» واژه های وحشی برای تکثیر مهربانی های فیک مجازی! به راستی چند درصد از ما بدون تلگرام و اینستاگرام انقدر دلواپس آتش نشان ها می شدیم و دغدغه ی ترکیب اعضای شورای شهر  را داشتیم؟ شما چه فکر می کنید؟ آیا با نگارنده موافقید؟ و یا این حجم اظهار نظر و همدردی را نشانه ای مسئولیت پذیری و مهربانی می دانید؟ به نظر شما این همه کنش های مجازی به اصل واقعه و پیشبرد کار کمک می کند؟ نظرهایتان را برای ما بنویسید؟