دل محنتِ بسیا ودس ِ دُووس کشیده

هرجاترِس ِ رفته وهی جا نرسیده

لـَفریزِخُرنگِ شَوورُوکوره ی لارُم

بـِلتـَش ری سرم نشسِه نه مال مین ِ سفیدِ

لالِی مون ِ تـُوجاروِ زندِی شرینک زِ

صدسال ِ وای گـُل ی ِ خیاری نرسیده

سرپینجـِیلـُم تابـُن ِ کولـُم رِچ ِخارِ

مُخ دم دس ِ وهیشکِ خلالی نچشیده

هِی های حَسوصاوِزمین ِ بـُوِیاوی

چل سال ِ که تـُودیدِتفنگش مون ِ دیده

یارت بـِرِکِت بـُو،نتری گـَپ بزنی سیر؟

والاّ نه کسی یادش ِ ای زات ونه بیده

تـُومَنقل ِ سینـَم تـَش ِ عشق ِ توگِرُنده

دل دیدِغم ِ دردِتون ِ دِکشِه کشیده

غسلـُم نده روزی که بمیرم، ونشورُم

هرکی ودس ِ عشق ِ توپامال ِ شهید ِ

محمد غلامی – برازجان – مهر ۱۳۸۷