دشتستان بزرگ: در هفته‌ای که نامش را «سلامت روان» گذاشته بودند، نشست خبری معاون وزیر بهداشت به‌جای پیام آرامش و احترام، با لحظه‌ای از عصبانیت، تحقیر و بی‌احترامی در حافظه افکار عمومی ماندگار شد.

به گزارش دشتستان بزرگ، در این نشست، علیرضا رئیسی، معاون بهداشت وزارت بهداشت، در پاسخ به پرسش یکی از خبرنگاران، با لحنی تند گفت: «تو دیگه سؤال نکن!» و در ادامه از عباراتی استفاده کرد که نه در شأن جایگاه یک مقام رسمی، و نه در تراز یک گفت‌وگوی حرفه‌ای با رسانه‌ها بود. جمله «یه الف‌ بچه حرف مفت می‌زنه» خیلی زود در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی بازتاب یافت و موجی از انتقاد را برانگیخت.

رفتار معاون بهداشت را نمی‌توان صرفاً یک لغزش لحظه‌ای دانست. این اتفاق، نشانه‌ای از نوعی نگرش مدیریتی است که در آن پرسشگری تهدید تلقی می‌شود و خبرنگار، به جای دیده شدن به‌عنوان ناظر اجتماعی، «مزاحم» تلقی می‌گردد.
تناقض میان موضوع نشست – سلامت روان – و لحن خشن معاون وزیر، پرسش‌هایی جدی درباره فرهنگ گفت‌وگو در سطوح مدیریتی کشور ایجاد کرده است.

یک مدیر ارشد در حوزه سلامت، پیش از هر چیز باید خود الگوی خویشتن‌داری، ادب گفتار و کنترل هیجان باشد. وقتی چنین رفتارهایی از تریبون رسمی سر می‌زند، اعتماد عمومی به گفت‌وگوی سازنده میان رسانه و دولت آسیب می‌بیند.

اگرچه دکتر رئیسی بعدها در گفت‌وگویی غیررسمی بابت لحن خود ابراز تأسف کرد، اما این عذرخواهی نتوانست تلخی توهین را در اذهان عمومی پاک کند. جامعه‌ای که از مدیرانش درس آرامش، احترام و منطق می‌خواهد، انتظار دارد سخنگویان سلامت روان، خود نخستین نمونه‌های سلامت گفتار باشند.

احترام به خبرنگار، احترام به مردم است. خبرنگار پرسش می‌کند تا پاسخ بشنود، نه تحقیر. اگر قرار است فرهنگ گفت‌وگو در جامعه جان بگیرد، باید از همین تریبون‌ها آغاز کرد — از مدیرانی که به‌جای خشونت کلامی، زبان گفت‌وگو، نقدپذیری و فروتنی اجتماعی را تمرین می‌کنند.

حال جای این سؤال است که وقتی تریبون رسمی به جای آرامش، خشونت کلامی منتشر می‌کند، چه تأثیری بر اعتماد عمومی و سلامت روان جامعه دارد؟ آیا می‌توان از مدیران کشور انتظار داشت که پیش از آموزش مردم، خود الگوی گفت‌وگوی سالم و احترام باشند؟ آیا عذرخواهی‌های غیررسمی کافی است تا اثرات رفتارهای تحقیرآمیز مسئولان از ذهن مردم پاک شود؟ چگونه می‌توان سیستمی ساخت که خبرنگار به‌عنوان ناظر اجتماعی، نه تهدید، بلکه شریک گفت‌وگو دیده شود؟