دشتستان بزرگ: نامه‌ای سرگشاده به مسئولانی که تاریکی را به مسیر برازجان–کنارتخته هدیه دادند!

به نام نوری که نیست…

مسئولان محترم،
آقایان تصمیم‌ گیر و مدیران بی‌خبر از مسیر، شما را به تماشای یک جاده‌ی تاریک دعوت می‌کنیم؛ جاده‌ای که بیش از شش ماه است هر از گاهی شب‌ به‌ شب در خاموشی مطلق نفس می‌کشد؛ مسیر کوهستانی برازجان تا کنارتخته!

می‌دانیم آنقدر سرتان شلوغ است که مسیرهای فرعی را نمی‌ بینید؛
میدانیم که نور چراغ‌ها شاید در فهرست بودجه‌ هایتان گم شده؛
می‌دانیم که اگر یک شب مجبور به عبور از این جاده بودید، شاید امروز این نامه لازم نبود؛ اما حیف که همیشه «ما» باید تاوان کم کاری «شما» را بدهیم!

این مسیر پر پیچ‌ و خم، تنها جاده‌ای کوهستانی نیست، جاده‌ ایست که در تاریکیِ چند ماهه‌ خود، بی‌مسئولیتی شما را روشنتر از هر چراغی به نمایش میگذارد.
جاده‌ای که هر شب، راننده‌ای در آن با چشم‌ هایی پر اضطراب، خطر را بو می‌کشد و دعا می‌کند تا فقط به مقصد برسد؛ نه به بیمارستان!

چگونه است که برای نصب یک بنر، برق هست، بودجه هست، فوریت هست، ولی برای جان مردم نه بودجه هست، نه اراده‌ای، نه حتی یک «چراغ»؟
چگونه است که مسئولیت، فقط زمانی که نوبت افتتاح و عکس یادگاریست، از آنِ شماست، اما در وقت خاموشی و بحران، به‌یکباره ناپدید می‌شود؟

خاموشی روشنایی این جاده، فقط تاریکی فیزیکی نیست، تاریکی درک، برنامه‌ریزی و دلسوزیست.
ما مردم، گلایه‌مندیم به مسئولانی که همیشه در وقت مطالبه، نامرئی‌ اند و در وقت تبلیغ، همه‌جا حاضر!

جنابان مسئول،
اگر مسیر برازجان–کنارتخته، بخشی از زندگی شما بود، آیا باز هم چراغ‌ها خاموش می‌ ماندند؟
اگر عزیزتان هر شب از این مسیر عبور می‌کرد، باز هم پنج ماه سکوت می‌کردید؟

ما نمی‌خواهیم بیش از این، شاهد قربانی شدن در تاریکی باشیم.
ما چراغ می‌خواهیم، نه وعده.
اقدام فوری می‌خواهیم، نه مصاحبه و عذرخواهی پس از حادثه!

و اگر قرار نیست این مسیر روشن شود، لطفاً شجاع باشید و بگویید:
“ما نمی‌توانیم!”
شاید مردم چاره‌ای بیابند؛
شاید روشنایی را از راه دیگری به مسیر بازگردانند.

با احترام،
اما نه با صبر بی‌پایان…

یکی از صدها شهروندی که هنوز از این مسیر عبور می‌کند
و نمی‌داند شب بعد، روشن باز خواهد گشت یا نه…