دشتستان بزرگ- دی سامی: بعدِ هرگز خُو خاشی بیدُم کِ صِدُی تقه ی گُتی وُ خُو راسُم کِ؛ چیشُمِ بِر کردُم تا مثِ مختک هاسِی می‌جُمبُم؛ خُمه جَم کردُم و چسویدُم وُ دیوار؛ عادت نداشتُم موقِی زلزله بگرزُم؛ هم قفل دِرِمون زورکی واز وِیمو، هم خونمون وِرُم قُرصُ قُیُمِ؛ خونه ی قدیمیه، دیوار چِل سانت، ضییَه سنگ و سیمان، سقفَم بیم و سه متر ونیم… ای بوا …
تو هِمی بین صِدُی لیکی در گرفت؛ اول بنگ اَهتُ عیال خُم دادُم تا باکی شون نی؛ رُچِ هُی کمکِ گرفتم تا صدا از تو فدح دی علی میا؛ در زدُم؛ سکی درِ واز کِ؛ گفتُم دُختِه شما چتونه؟ خلق وُ خوتون کلوندینا؛ گو: دِی یو زلترکاویدا؛ سِرِشِ واگردُند پِسِ سرش وُ یِ سِیلی وُ دِی علی کرد وُ گو: دِی سیلِ مُو کُ؛ لواسِ بلند بِرُم، دسمالُمَم خُو سِرُمِ؛ اُمادِی فِرار خوسیده بیدُم؛ خونه یَم ری سِرُم دومَن بیومد اِی پیدام بکردن میگفتن عجو زن با حجابی؛ مثِ تُونُم کِ شلوار باپیرِ جِی مِینا سرت کردیه؟
دی علی تو اُینه ی دِم دِری سیلی وُ سِرُپِکالِ خُش کِ تا سکی راس میگو؛ شلوارِ وِر دا وُ گو: بوی، سِرِقضا میگُم ای بو گند مال چنه؛ ریت ورگرده سکی، مِینه داده بیدُمت بشوریش؟ سکی خندس گو: ری سِرِ تُونِ، پُرسِشِ وُ مُو میکنی؟ مو همو سات سِرُم تو گوشی بی، ناده بیدُمِش کِرِ دیوار؛ ای گِپلِ ور کنا، مو میگُم زن بُویَس پی دسمالِ سِرِش بخُوسه؛ دی علی سیل چپلی وُ سکی کِ وُ گُو: ایقه پلورده نکنا، تونم کار فیلمل صدا سیما کردیه؟ زلزله نگار خُو دِمُم وصل نی، هر شو پی دسمال بخوسُم خو خمپیسک میزنم.
تو هِمی گپ و گوآ بیدیم کِ علی از تو مُستراوِ تو فدح یی دَر اومه و گو: دی، باپیره بییِرُم داخل؟ گفتم: مِی کو باپیره؟اشاره کِ وُ گو: ایناشا، لِی پتو اینجو نادا، زلزله کِ زَه مُو وا پتو کشُوندُمش تو دل فِدَح؛ بنظرم اصلا نفهمیده که زلزله اومده، باور کو هِنی یَم خُو بو.
دِی علی گو: لِی پتو دِرارِش بییِرِش تا پتوشم بشورم؛ میتری بییِریش یا بیام کمک؟ علی گو: دی والا چار تا مُچُ کُچ کمک میخا؟ خوم مییِرُمِش و ری گِل کشا باپیرِ بُرد.
گفتم سکی والا عِیالته چه کردی؟ سکی اول یه سِیلی پِسِ سرش کِ و خیالش راحت واوی که دِی علی حواسش نی، اوسو سرشه نا دِم گوشُم و گو: اونا خوشون وِرسیدن گُرُختِن، اُما کوچیکو وِلاوی؛ دی سامی سی کسی نگیا، مو بالیشتی عوضی جُی بچه ورداشتمه گُرُختُمه؛ خوم و سکی گیر خنده بیدیم که دِی علی یَم واگشت؛ گفتم سکی والله کجا میفهمیدی میخا زلزله بیا که ایطر قُرص و قُیم حجابته رعایت کردی؟ سکی گُو: دی سامی آدم بُیَس تیز بو؛ خرگوشی داریم مال بچیله، گُهی مُرواش نبیده از پنج پسین بخوسه؛ اصن دوش تا صُو صدُی وِکِ سگ میومَه؛ هموسو بی که پس لرزه ی کوچیکی زَه؛ سکی سرشه ری وُ آسمون کِ و گو: خدا خیرش کنه، لعنت وُ دویی که سه نواوو…
همینجو لیوانی از دِسِ دی علی افتا ری زمین گفت شِرَق؛ باپیر سرشه شی پتو اُورد صحرا گو: زلزله بی؟ همیطر که همه تِی رفته بیدیم پس خنده سکی گو: دنیا سی باپیر خوعا، بی مال در قافله وُ بی بار در آسیُو…

دِی سامی