دشتستان بزرگ: صبح امروز متن نامه سرگشاده ای از طرف جمعی از اهالی تنگ ارم دشتستان به دفتر پایگاه خبری دشتستان بزرگ رسید.
متن این نامه به شرح زیر است:

مدیر محترم سایت دشتستان بزرگ، لطفا بخوانید و منتشر کنید.
آتش سوزی جمعه از تنگ جنگه ای واقع در کوه های غرب دهرود آغاز شد، ظاهرا افرادی که برای بادام کوهی(الوک) رفته بودند، آتشی ایجاد کرده و شعله های آن نیز شدت می گیرد. متاسفانه روز اول دو تنگه در دهرود سفلی به طور کامل سوخت، حال نیز به سمت تنگ ارم و کوهای گیسکان و ارغون حرکت می کند.

عرض کوهستان دهرود از ابتدا تا انتهای تنگه که به بخش بوشکان می رسد تقریبا ۷ کیلومتر است، دیروز آتش سوزی به نزدیکی ارغون رسید که تمامی ما از بخش ارم بسیج شده و آن را مهار کرده تا به ارغون نرسد.
به گزارش دشتستان بزرگ، در قسمتی از این نامه آمده است؛ شوربختانه آتش سوزی از دهرود سفلی شروع شد و به دهرود علیا رسید، حال نیز در مراتع چهوک است، مراتعی که در حال سوختن بوده پوششی جنگلی داشته و درختان بنک، کلخنگ، کنار، بادام کوهی(الوک) و… در حال نابودی هستند، تاکنون فضایی به ابعاد تقریبی ۶ در ۷ کیلومتر به طور کامل سوخته است، فاجعه ای بزرگ رخ داده و بیش از ۴۲۰۰هکتار نابود شده است، فاجعه ای که در حال بزرگ تر شدن بوده و به پایان نرسیده است، منابع طبیعی تمامی نیروهای خود را از سراسر استان آورده اما نه نیروی کافی داشته و نه امکانات کاملی دارد، برای خاموش کردن آتش باید از بالگرد آبپاش استفاده کرده که در استان بوشهر وجود ندارد، گفته شده باید از استان فارس گرفته ولی متاسفانه فقط گفته شده است.

ما برای خاموش کردن آتش مسیرهای کوهستانی ۲ تا ۳ ساعته را کوهنوردی کرده تا در کنار منابع طبیعی خاموش کردن آتش را انجام دهیم، چون وسیله ای نداشته و راه بسیار صعب العبور است، پیش(شاخه درخت نخل) را با خود حمل کرده و در اوج گرما به دل آتش رفته تا با پیش که تنها وسیله خاموش کردن آتش برای ما بوده دست به کار شویم، آن هم بعد از خستگی کوه نوردی و رسیدن به منطقه، برخی اوقات آتش ما را محاصره کرده و یا زخمی شده که با لطف خدا نجات پیدا می کنیم، شبانه روز در حال تلاش بوده تا شاهد سوختن بیشتر پرندگان و درختان نباشیم.
به گزارش دشتستان بزرگ، در قسمتی از این نامه آمده است؛ در چنین گرمایی آن هم در کنار آتش، نمی توان انتظار زنده ماندن را داشت و ریسک آن را به جان می خریم، برای بردن آب خوردن نیز هیچ کوله پشتی در دست نداشته و کیسه های برنجی را برای بردن آب و مقداری نان به کمر بسته و با خود در این مسیر کوهستانی با در دست داشتن پیش حمل می کنیم، صبح اول وقت به آنجا رفته و شب ساعت ۱۲ بر می گردیم.

به گزارش دشتستان بزرگ، در قسمتی از این نامه آمده است؛ تاکنون تنها منابع طبیعی و بخشداری که حتی شب ها نیز همانجا در چادر خوابیده در کنار ما مردم بوده و تمام توان خود را گذاشته اند، اما تلاش ما نیز حدی داشته و هیچ گونه امکاناتی نداریم، تنها وجود امکاناتی چون هلی کوپتر ما را از این گرفتاری بزرگ نجات می دهد، ما نیز خانواده داریم، کار داریم، زندگی خود را رها کرده و با ترس از مرگ به دلیل تشنگی، گرسنگی، حمله حیوانات و… جان خود را به دل آتش می بریم. اگر ما آتش گرفتیم چه کسی جوابگوی خانواده های ماست؟ گویا استاندار اطلاعی نداشته که اقدامی نمی کند، شاید از آتش سوزی خبر نداشته و یا هنوز خواب است، ما خیلی تلاش کرده و از جیب خود هزینه می کنیم، گاها الاغ هایی که داشته را همراه خود کرده تا مقداری از وسایل مورد نیاز را جابجا کرده اما کافی نیست، آنها نیز در طول این راه تلف شده و مشکلی حل نمی شود.

به گزارش دشتستان بزرگ، در قسمت دیگری از این نامه آمده است؛ شنیدیم که فرماندار دشتستان نیز در روزهای گذشته روی یکی از گردنه ها حضور یافته و نیم نگاهی کرده است، بعد نیز فرار کرده است، نه در این جا حضور یافته و نه خبری از تلاشش داریم، آقایان مسئول در استانداری و فرمانداری لطفا ما را دلگرم کنید، ما واقعا گناه داریم، امکانات نداریم وسایل نداریم خودمان با دست خالی آمده ایم و انتظار داشته که کاری کنید.
با احترام
جمعی از اهالی بخش ارم