دشتستان بزرگ：پایگاه خبری تحلیلی دشتستان بزرگ در ستون سه شنبه های فرهنگی خود، به معرفی و مصاحبه با هنرمندان این شهرستان می پردازد. در این هفته به پای صحبت زوج هنرمندی نشستیم که در زمینه نمایش و تئاتر فعالیت دارند. شما را به این گفتگو دعوت می کنیم.

-لطفا خودتان را معرفی کنید:

ندا حیدری: ندا حیدری هستم متولد در برازجان۱۳۶۵، فرزند اول خانواده هستم. دارای مدرک حسابداری از دانشگاه آزاد برازجان هستم. خانه دار هستم. دو فرزند به نام های امیر محمد و نیلا دارم.  سال ۸۳ با تئاتر آشنا شدم.

عبدالرحیم کاویانی: عبدالرحیم کاویانی هستم متولد ۱۳۶۴٫ فرزند چهارم از یک خانواده هشت نفره هستم. دارای مدرک دیپلم بوده و همانطور که خانم حیدری گفتند، دو فرزند به نام های امیر محمد و نیلا داریم. شغل آزاد دارم.

-چگونه وارد عرصه تئاتر شدید؟

عبدالرحیم کاویانی: سال ۸۰ به همراه یکی از دوستانم به تمرین تئاتر رفته بودم. در آن زمان آقای ریشهری (که هرجا هستند موفق و سلامت باشند) تئاتر کار می کرد. با آقای ریشهری آشنا شدم و این آشنایی باعث شد با هم همکاری کنیم. اولین کارم غضنفرالسلطنه بود که پروژه بسیار بزرگی بود و متاسفانه به دلیل نبود بودجه به مرحله اجرا نرسید. بعد از آن به دلیل علاقه ام به کار کودک، یک متم کودک انتخاب کردم و به کمک استاد فخری، تعدادی بازیگر انتخاب کردیم. حدود یک سال طول کشید تا این کار اجرا شود. ولی بعد از اجرا دیدیم که کار بسیار پرمخاطبی بود.

ندا حیدری: یکی از دوستانم برای تست بازیگری به آقای کاویانی مراجعه کرد که من نیز همراه دوستم بودم. همان جا با آقای کاویانی آشنا شدم و مدتی بعد آقای کاویانی تماس گرفت و گفت نیاز به بازیگر دارد و به این صورت وارد این عرصه شدم. تا قبل از این موضوع اصلا من به تئاتر نرفته بودم. یک سال بعد آقای کاویانی از طریق یکی از دوستانم از من خواستگاری کرد.

-آیا خانواده از ورود شما به تئاتر استقبال کردند؟

ندا حیدری: راستش را بخواهید نه تنها استقبال نکردند بلکه ناراضی هم بودند. هنوز هم خانواده ام تمایلی ندارند به این کار. البته ناگفته نماند علیرغم مخالفتی که دارند، همیشه با من و همسرم همکاری و ما را همراهی می کنند. برای دیدن کارهای ما به تئاتر می آیند. آنها با منطق خود به تئاتر نگاه می کنند ما با عشق. آنها می گویند شما با تئاتر به جایی نمی رسید و این هنر برای شما نون و آب نمی شود ولی ما با عشق وارد هنر شدیم و به همین دلیل می توانیم در مقابل ناملایمت هایی که گاهی به ما می رسد، مقاومت کنیم.

عبدالرحیم کاویانی: خانواده ام دخالت چندانی در کار هنری من نداشتند ولی استقبال چندانی هم نکردند و می توان از برخوردشان اینگونه برداشت کرد که بیشتر متمایل به مخالفت با فعالیت هنری من بودند.

– به طور خلاصه تعدادی از اجراها و کارهای خود را بیان کنید:

عبدالرحیم کاویانی: بعد از اولین کارم با استاد فخری، نمایش (زنان بدون حضور آقایان) را کار کردیم. این اجرا یک کار اجتماعی بود و توانستیم در سال ۸۵ به جشنواره ریحانه برویم. سپس نمایش بهرام چوبینه را انجام دادیم و این کار نیز به جشنواره رفت. بعد از آن تا سال ۸۸ به دلیل مشکلات شخصی کار هنری انجام ندادم. بعد از این دوری از هنر، مجدداً کار خود را با یک اجرای مذهبی با همکاری آقای جماعتی شروع کردم.

از دیگر کارهایم می توان به این موارد اشاره کرد: بازی در نمایش (ارابه شیطانی) به کارگردانی و نویسندگی اقای عسکر غلامی در سال ۸۱ که  موفق به حضور در دومین جشنواره دشتستان شد. کارگردانی تئاتر (شیطان سفید) به نویسندگی اقای احمد کاویانی که این کار در سال ۸۲ موفق به حضور در اولین جشنواره معلولین شد. کارگردانی تئاتر (ت مثل تجربه) به نویسندگی اقای ناصر فروغ که در سال ۸۳ موفق به حضور در جشنواره دشتستان شد. کارگردانی تئاتر (روایتی برای بهرام چوبینه) به نویسندگی اقای اسداله اسدی که در سال ۸۴ موفق به حضور در پنجمین جشنواره دشتستان شد. بازی در تئاتر (نمایشی برای تو) به کارگردانی اقای مهدی عوض پور و نویسندگی محمد رحمانیان که در سال ۸۶ به روی صحنه رفت. بازی درنمایش (حکایت یک مرد آهنگر) به کارگردانی و نویسندگی اقای عقیل جماعتی که در سال ۹۰ به روی صحنه رفت. بازی در نمایش (تمبلو) به کارگردانی اقای اسداله بحرینی و نویسندگی خانم ژاله بحرینی که در سال ۹۲ به روی صحنه رفت.

 تعداد دیگری از کارهای هنری ام به ترتیب زیر هستند:

 افسانه گمشده (بازیگر و کارگردان)، سوغات پری (کارگردان- راهیابی به جشنواره دیر)، ماچیسمو (بازیگر- راهیابی به جشنواره فجر شهرستان و استان)، مبارزه زن ماهیگیر (بازیگر)، کارگردانی نمایش های (گرگم و گله می برم، شنگول و منگول و بچه سوم، کدو قلقله زن و بچه گرگ استثنائی). بسیاری از کارهای تئاتر را با همکاری خانم حیدری به عنوان دستیار کارگردان، انجام دادم.

ندا حیدری: اولین کارم، نمایش (ت مثل تجربه) بود. بعد از آن تنبلو (بازیگر)، افسانه گمشده (بازیگر)، سوغات پری (نویسنده و بازیگر) و آتروپین (فیلم کوتاه)، شنگول و منگول و بچه سوم (مقام اول جشنواره مدارس و راهیابی به اجرای عمومی) را کار کردم. البته در همه کارایی که اقای کاویانی کارگردانیش رو به عهده داشتند حضور داشتم (به جز بهرام چوبینه و زنان بدون حضور اقایان) چه به عنوان بازیگر و چه به عنوان دستیار گارگردان. کارهایی که به تازگی انجام دادم: بازی در نمایش (برف در کوره های اجر پزی) به کارگردانی اقای تنگسیر نژاد که موفق به حضور در جشنواره فجر استانی شد. بازی در نمایش (مرده ریگ) به کارگردانی اقای تنگسیر نژاد که موفق به حضور در جشنواره دشتستان شد و بنده موفق به دریافت جایزه بازیگری سوم زن شدم. کارگردانی نمایش (گرگم و گله میبرم) که با اقای کاویاونی به صورت مشترک انجام دادیم و موفق به دربافت جابزه کارگردانی دوم استان شدیم. نویسندگی تئاتر (دهکده حیوانات) در سال ۹۳ بازی در نمایش (تنهایی کافکا) در سال ۹۵، کارگردانی نمایش (خانم) در سال ۹۶ ، نمایش خیابانی (نون پوشون) در سال ۹۷ را نیز انجام دادم.

-چرا به کار کودک علاقه بیشتری دارید؟

عبدالرحیم کاویانی: عرصه کودک فرصت بیشتری برای مانور دارد. ما دیدیم که بچه ها تئاتر کودک را دوست دارند و به همین دلیل تصمیم گرفتیم نکات اخلاقی را در قالب تئاتر به کودکان آموزش بدهیم. به عنوان مثال کاری در رابطه با معضلات گوشی و تبلت در زمینه کودکان نوشتیم و به مرحله اجرا بردیم. بسیار مورد استقبال کودکان و خانواده های آنها قرار گرفت. بعد از آن تعداد زیادی نقاشی و نامه از طرف بچه ها به دستمان رسید. این مسئله باعث شد انگیزه ما در عرصه کودک، دو چندان شود. نیت ما سوپراستار شدن نبود و نیست. ما فقط دوست داریم با بچه ها کار کنیم و بتوانیم گامی برای بالا بردن اعتماد به نفس آنها برداریم و از این طریق مشکلات آنها را برطرف کنیم.

زمانی که ما نمایش کودک را شروع کردیم، کار کودک به این صورت نبود. کار با کودک خیلی دلنشین است. البته مسئولیتی که در کار با کودک وجود دارد، خیلی بیشتر از کار بزرگسال است. ما هر حرکتی که در تئاتر انجام بدهیم برای کودک، پیام آور بوده و تأثیرگذاری زیادی دارد. بنابراین به دقت و حساسیت بیشتری نیاز دارد. ما با کار کودک، می توانیم معضلات اجتماعی بیشتری را نشان دهیم. همین باعث شده که مردم خیلی استقبال خوبی از تئاتر کودک داشته باشند.

اگر نمایش ضعیف باشد، مخاطب زده می شود. نمایش هایی که اجرا می کنیم خوشبختانه مخاطب زیادی دارد حتی نمایش های بزرگسالان. ما دوست داریم چیزی به بچه ها یاد بدهیم که به فرزندان خودمان یاد می دهیم. برای ما مهم است که بچه ها با تئاتر زندگی را یاد بگیرند. اگر هنر را تنها از جنبه مالی ببینیم، نه تنها خودمان ضربه می خوریم بلکه به هنر هم ضربه می زنیم.

– در حال حاضر مردم با تئاتر کودک چقدر آشنایی دارند؟

خدا را شاکریم که اینقدر در این زمینه موفق بوده ایم که خانواده ها از ما می خواهند ما کار خود را ادامه دهیم و حتی خیلی از آنها برای رفع مشکلات فرزندان خود به ما مراجعه می کنند. آنها می خواهند فرزندانشان از طریق تئاتر روابط اجتماعی قوی داشته باشند و بتوانند با اطرافیان خود ارتباط برقرار کنند. خانواده ها فرزندان خود را به ما می سپارند، اگر اعتماد آنها خراب شود، ضربه بزرگی به نمایش وارد می شود. از این رو در انتخاب عوامل و موضوع کار، خیلی حساسیت به خرج می دهیم. به همین دلیل خانواده ها بسیار به ما اعتماد دارند که این را از لطف خدا می دانیم. کسانی که به تئاتر ما می آیند گاهی می پرسند، شما از کجا آمده اید؟ وقتی می گوییم اهل همینجا هستیم، تعجب می کنند. فکر می کردند ما از تهران آمده ایم و تئاتر اجرا می کنیم. به این صورت مردم آشنایی بیشتری با هنرمندان شهرشان پیدا کردند. ما خیلی تلاش می کنیم مخاطب را به تئاتر بکشانیم. خیلی از افرادی که به تئاتر می آیند بعد از اتمام نمایش جویای زمان بعدی اجرا می شوند. این یعنی موفقیت این یعنی آشنایی و استقبال مردم نسبت به تئاتر.

-آیا داشتن دو فرزند، ممانعتی برای کار هنری شما ایجاد کرده است؟

به هرحال با وجود تلاش های فراوان، مشکلاتی وجود دارد. مادرم همیشه می گوید، فرزندانت نیاز به توجه بیشتری دارند. گاهی مجبورم، نیلا را با خودم به پشت صحنه ببرم. نیلا شیرخوار بود و در حالتی که مریض بود، من باید با بچه ها کار می کردم. به هرحال مشکلاتی از این قبیل وجود دارد و اگر کمک و همراهی خانواده هایمان نبود، شرایط برای ما سخت تر بود. آنقدر نیلا را با خود به تئاتر بردیم که او همه دیالوگ ها را از حفظ است.

-حمایت مسئولین از هنر تئاتر را چگونه ارزیابی می کنید؟

ندا حیدری: بعضی از مسئولین حمایت های خوبی از ما می کنند. ببینید همین که رئیس یک اداره بلیط تئاتر را می خرد و آن را رایگان در اختیار پرسنل خود قرار می دهد، نوعی حمایت از تئاتر محسوب می شود. به عنوان مثال آقای اسماعیلی اولین بار که تئاتر ما را دید بسیار استقبال کرد و تعداد زیادی بلیط خریداری کرده و در اختیار نخبگان شهرستان قرار داد. ما این خرید بلیط را به تعدادی از مسئولین پیشنهاد کردیم. البته گاهی از ناحیه همکارانمان به این دلیل ملامت می شویم که چرا از مسئولین می خواهید بلیط تئاتر شما را بخرند. به گفته آنها، این کار گدایی است. در واقع این کار گدایی نیست بلکه نوعی فرهنگ سازی است. خیلی اوقات شاهد استقبال بی نظیر همین پرسنل هستیم و بسیاری از پرسنل که بار اول را رایگان آمده اند، برای چندمین بار با هزینه خودشان به تئاتر ما می آیند.

عبدالرحیم کاویانی: در چند سال اخیر هنر تئاتر از ناحیه مسئولین مورد حمایت خوبی قرار گرفته است. البته خون دل ها خوردیم تا این اتفاق افتاد. ما حتی برای تبلیغ کار خود به مدارس می رفتیم. مدیران مدرسه بعد از دیدن کار ما خودشان با ما تماس می گرفتند و درخواست همکاری می کردند.

-آیا دوست دارید فرزندان شما در آینده بازیگر شوند؟

خانم حیدری: من ترجیح می دهم بازیگری به فرزندم کمک کند خود را پیدا کند و اعتماد به نفسش افزایش یابد. دوست دارم از طریق بازیگری بداند این توانایی را دارد که کارهای بزرگی را انجام دهد. ولی بازیگری را به عنوان شغل خود به حساب نیاورد. بلکه با عشق وارد این کار شود.

-الگوی هنری شما چه کسی است؟

 البته که سعی میکنم از هنر همه بزرگان این حرفه استفاده کنم ولی همیشه ارادت خاصی به مرحوم خسرو شکیبایی داشتم چون علاوه بر بازی و صدای خوب اخلاق سرلوحه زندگی و کارشون بود.

-بهترین مشوق شما چه کسانی بودند؟

ندا حیدری: خانواده های ما همیشه همراهمان بودند و هر کمکی از دستشان بر می امده انجام داده اند ولی واقعیت این است که هیچ وقت رضایت قلبی به حضور ما در این عرصه نداشتند بنابراین فکر میکنم ما خودمان همیشه بهترین حامی، مشوق و دوست برای هم بودیم.

-چه کمبودهایی در عرصه تئاتر احساس می کنید که باید مسئولین به آنها رسیدگی کنند؟

عبدالرحیم کاویانی: طی دو سه سال اخیر حمایت هایی از سوی مسئولین صورت گرفته که امیدوارم همچنان این حمایت ها تداوم داشته باشد. در خصوص کمبودها که حرف و سخن زیاد است. می توان گفت که هنرمندان ما، حداقل در زمینه تئاتر با کمترین امکانات در سطح استان در حال فعالیت هستند. البته که قول هایی داده شده و حرکت هایی در حال انجام هست ولی همانطور که می دانید فرهنگ مهمترین عامل برای پیشرفت و ترقی یک جامعه هست و قطعا هیچ چیز به اندازه هنر نمی تواند به ارتقا سطح فرهنگ یک جامعه کمک کند. امیدوارم توجه بیشتری به هنر و هنرمند بشود.

-و در نهایت حرف آخر:

 و در اخر تشکر ویژه دارم از سایت خبری دشتستان بزرگ که همیشه حامی هنر و هنرمندان بوده اند.