دشتستان بزرگ: علی پیرمرادی، پیر رسانه های استان بوشهر و کسی که تمام عمر خود را وقف مردمش کرد. چهره ای که همه با متانت و مهربانی می‌شناختند و در نهایت در ۷۱ سالگی دیار فانی را وداع گفت.

پایگاه خبری تحلیلی دشتستان بزرگ، در این راستا، نگرخواهی را انجام و دیدگاه جمعی از دشتستانی ها را در خصوص شخصیت این عزیز سفرکرده، جویا شد که خواندن آن، خالی از لطف نیست.

دشتستان بزرگ- مسعود آتشی: علی پیرمرادی انسانی شریف، دوست داشتنی، عزیز و مردمدار بود.

ایشان یکی از تأثیر گذارترین شخصیت های رسانه ای و فرهنگی استان بوشهر بودند که با قلم خود در همه شرایط خاص خبری، زبان گویای مردم استان می شد و کمبود ها و نارسایی های جامعه را منعکس می کرد.

اکنون با توجه به این که سواد رسانه ای مردم بالا رفته و همچنان شاهد پیشرفت علم و دانش خبرنگاری هستیم جوانان رسانه ای پس از فوت علی، سلاح بر زمین افتاده او را برداشته و جایگاه خالی ایشان را پر کردند و با تلاش خود و استفاده از تجربه پیشکسوتان عرصه خبر نگذاشتند که جای خالی او احساس شود.

در سال های گذشته و زمانی که مشغول تحقیقات میدانی و بررسی یادنامه هایم بودم، بارها در همان اتاق محل زندگی علی که مملو از کتاب و نشریه بود و به سختی جایی برای نشستن پیدا می شد خدمتش می‌رسیدم و مرحوم پیرمرادی با روحیه ای باز و با همان لبخند های ملیحش کمکم می کرد و از اطلاعات ارزشمندشان بهره می بردم.

پیرمرادی در مسائل مذهبی و قرآنی و فعالیت های فرهنگی عنصری فعال بود او را در شب های قدر و احیاء ماه مبارک رمضان و در مجالس نیایش می دیدم، حضور او سبب دلگرمی جوانان بود و امسال برایمان چه سخت بود که نخستین مراسم دعای جوشن کبیر را بدون پیرمرادی برگزار کردیم.

پیرمرادی تا زمانی که در قید حیات بودند مورد بی میلی بسیاری از مسئولین قرار گرفت و توجه چندانی به او نشد. بیشتر مسئولینی که ادعای کمک به وی داشتند، تنهایش گذاشتند و حتی در برخی موارد فقط از نام و اعتبار وی برای مقاصد خود بهره بردند، در نهایت هیچ کمکی که در شأن و منزلت ایشان باشد انجام نگرفت تا این که در همین اواخر مسئولی بزرگوار دستش را گرفت و بیمه ای برایش پرداخت نمود و مشکلات مالی اش تا حدودی بر طرف شد… هر چند دیر اقدام کردند ولی در جای خود کاری ارزشمند را انجام دادند.

بی مهری هایی که به علی در زمان حیاتش شد پسندیده نبود… متاسفانه ما برای زنده ها کمترین احترام را قائل می شویم ولی پس از مرگشان، خوبی ها و ارزش های آنان را برمی‌شمریم و در رسایش مقاله ها می نویسم .

فراموش نمی کنم که پس از فوت مرحوم پیرمرادی، بیشتر مسولین بلند پایه استان از استاندار و فرماندار گرفته تا مدیران و رؤسای ادارات و سازمان ها، برای خانواده وی پیام های تسلیت ارسال کردند و سخنرانی ها نمودند، ولی چه فایده… کاش قبل از فوتش شاهد چنین توجه و نگاهی می بودیم و دستش را در زمان حیاتش می گرفتیم تا عشق و علاقه مان به پیشکسوتان را به رخ کشیده و زحمات آنان را ارج بگذاریم.

من به نوبه خود از شهردار شهر برازجان از این که بلواری را به اسم ایشان نامگذاری کردند سپاسگزارم… ولی چه زیبا می‌بود اگر همین بلوار ، در زمانی که پیرمرادی در جمع ما بودند نامگذاری می شد تا بداند که جامعه قدردان پیشکسوتان خود است

خاطرات من با مرحوم علی‌پیرمرادی بیشتر برمی گردد به سال هایی که عضو تیم ورزشی هما بودم، علی موسس و مدیر باشگاه بود و من در مستطیل سبز فوتبال چه آن زمانی که پا به توپ بودم و چه زمانی که مربی تیم نوجوانان هما بودم همواره از حمایت های بی دریغ ایشان بهره می بردم و مرحوم علی من را به عنوان یکی از مشاوران خود قبول داشت..

روحش شاد و یادش در گوشه گوشه قلب مان گرامی باد.