دشتستان بزرگ: در جنوب کشور، جایی میان دریا و خاک، صنایع عظیمی قد کشیده‌ اند که نامشان با توسعه و اشتغال پیوند خورده است. اما پرسشی سنگین در هوای آلوده‌ ی این روزهای عسلویه می‌ پیچد: سهم محیط‌ زیست از این همه سود و سرمایه چه بوده است؟

آسمانی که دیگر آبی نیست

به گزارش دشتستان بزرگ؛ در منطقه‌ی عسلویه، روزهایی هست که رنگ آسمان یادش رفته آبی باشد. بوی مواد شیمیایی و دود در هوا می‌ پیچد، مردم محلی نیز با نگاهی نگران به دکل‌ ها و مشعل‌ ها، می‌ پرسند: تا کی باید بهای پیشرفت را با سلامتی خود بپردازیم؟
این پرسش نه از سر مخالفت با صنعت، بلکه از دل دغدغه‌ ای عمیق برای زمین و آیندگان بر می‌ خیزد.

نامی بزرگ، انتظاری بزرگ‌ تر

پتروشیمی آریا ساسول، یکی از شناخته‌ شده‌ ترین مجموعه‌ های صنعتی منطقه، در مسیر توسعه و تولید نقش پر رنگی دارد، اما توسعه، بی‌ آنکه به محیط و مردم بیندیشد، راه به کجا می‌ برد؟
انتظار افکار عمومی از چنین مجموعه‌ هایی روشن است: پاسخگویی، شفافیت و مسئولیت اجتماعی در کنار رشد اقتصادی.

اما گاهی سکوت طولانی در برابر پرسش‌ های مردمی، خود پاسخی نگران‌ کننده‌ تر از هر توضیحی است.

توسعه‌ ای که بر دوش طبیعت سنگینی می‌ کند

«خشت اول گر نهد معمار کج، تا ثریا می‌رود دیوار کج.» اگر در مسیر توسعه، نگاه زیست‌ محیطی از ابتدا در اولویت نباشد، هر چقدر آمار تولید بالا رود، باز هم بنای اعتماد عمومی ترک بر می‌ دارد.

در گزارش‌ های محلی، بارها از افزایش آلودگی هوا، مشکلات پساب صنعتی و فرسایش خاک سخن رفته است.
این مسائل، نیازمند اطلاع‌ رسانی شفاف و پاسخ‌ گویی رسمی‌ هستند، آیا زمان آن نرسیده که مجموعه‌ هایی مانند آریاساسول، داده‌ های زیست‌ محیطی خود را به‌ صورت عمومی منتشر کنند تا اعتماد مردم تقویت شود؟

مدیریت فنی و پاسخگویی اجتماعی

در صنایع بزرگ، گاهی یک نقص فنی یا تأخیر در تعمیرات می‌ تواند خسارتی سنگین بر جای گذارد.
حال آیا ساختار نظارتی و مدیریتی این مجموعه‌ ها به‌ روز و پاسخگوست؟
آیا تصمیم‌ گیری‌ ها فقط بر پایه‌ی تولید و سود است یا با در نظر گرفتن سلامت مردم و محیط پیرامون؟

توسعه‌ی واقعی با طبیعت دشمنی ندارد

«آب را گل نکنیم»؛ اما نمی‌توان چشم را بر حقیقت بست. توسعه اگر قرار است ماندگار باشد، باید با زمین آشتی کند، باید میان سود اقتصادی و سلامت جامعه توازن برقرار شود.

پتروشیمی آریاساسول و دیگر مجموعه‌ های مشابه فرصت آن را دارند که از امروز الگویی تازه از صنعت پاک، مسئولانه و مردم‌ محور ارائه دهند؛ الگویی که بر مدار اعتماد و احترام به محیط‌ زیست بچرخد.

سخن آخر

در دنیای امروز، سکوت در برابر آلودگی، خود نوعی آلودگی است.
اگر قرار است توسعه، مایه‌ ی افتخار ملی باشد، باید هوای زمین و مردم را هم در دل خود داشته باشد؛ وگرنه آنچه می‌ ماند، صنعتی است پر زرق‌ و برق و زمینی خسته زیر پایش.