دشتستان بزرگ- هادی پاپری*: از لحاظ ثبتی بین تراس و بالکن تفاوت‌هایی وجود دارد و در سند مالکیت باید نوشته شود.
بر اساس دستورالعمل تفکیک آپارتمان ها تراس و بالکن قسمتی از ساختمان است که حداقل یک طرف آن‌ها به سمت خارج باز باشد که به آن‌ها تراس و یا بالکن یک طرف باز، دو طرف باز یا سه طرف باز می‌گویند.
اولین تفاوت این است که تراس غیرمسقف و بالکن مسقف است.
نکته دیگر این است که تراس جزء مشاعات است، اما بالکن همیشه جزء مساحت آپارتمان محاسبه می‌شود و البته در حالت خاصی تراس جزء مفروزات است، اما در همین حالت خاص مساحت تراس جزء آپارتمان محسوب نمی‌شود بلکه به آن منضم می‌شود.
برای مثال می‌توان گفت آپارتمانی به مساحت ۸۰ مترمربع به انضمام تراسی به مساحت ۵ مترمربع است، اما در بالکن گفته می‌شود آپارتمانی به مساحت ۹۵ مترمربع که چهار مترمربع آن بالکن است.
*فضاهای باز و نیمه باز بر اساس مقررات ملی ساختمان*

فضا: مقصود از فضا در این مبحث محدوده ای از تصرف یا ساختمان است که برای فعالیتی مشخص در نظر گرفته شده است. فضاها ممکن است در ترکیب با یکدیگر یا مستقل از هم در تصرف های مختلف استقرار یابند. تقسیم بندی فضاها در ارتباط مستقیم با تقسیم بندی تصرف ها نیست و هر تصرف ممکن است از یک یا چند فضا تشکیل شود.
انواع فضاها به طور کلی عبارتند از :
فضای اقامت، فضای اشتغال، فضای جمعی، فضای انبار، فضای آشپزخانه، فضای آبدارخانه، فضای بهداشتی، فضای ارتباط و دسترس، فضای تاسیسات، فضای توقف گاه وسایل نقلیه در ساختمان، فضاهای باز و نیمه باز

فضای اقامت: فضایی محصور برای زندگی، خواب و غذا خوردن انسان است، کـه بـه وسـیله عناصر ساختمانی از جمله دیوارها، سقف و کف از سایر فضاها جدا شده و دارای نور و تهویه طبیعی و حفاظت لازم در برابر عوامل طبیعی باشد.
فضای اشتغال: فضایی محصور برای کسب و پیشه و استقرار شاغلان به تعداد کمتر از بیست نفر در تمام تصرف هاست که به وسیله عناصر ساختمانی از جمله دیوارها یا جدا کننده های قابل جابجایی (پارتیشن)، سقف و کف از سایر فضاها جداشده و دارای نور و تهویه طبیعی یا مصنوعی و حفاظت لازم در برابر عوامل طبیعی باشد.
فضاهای باز
حیاط بیرونی: فضائی باز و بیرون سطح زیربنا است که قسمت اعظم نورگیری ساختمان از آن تأمین می شود. نسبت سطوح حیاط و سطح زیربنای همکف در مقررات طرحهای توسعه شهری تعیین میشود.
حیاط خلوت: فضائی باز است، کوچکتر از حیاط بیرونی و معمولاً در منتهی الیه دیگر ساختمان که ممکن است در تمام عرض زمین و یا در قسمتی از آن قرار گیرد.
حیاطهای داخلی: فضائی است باز که در میان زیربنای ساختمان تعبیه شده و برای تأمین نور و هوای فضاهای داخلی مورد استفاده قرار می گیرد.
پاسیو: فضائی باز است که به وسیله جداره هایی محصور شده و به طور معمول اضلاع آن در تمام ارتفاع ساختمان امتداد یافته و وظیقه تأمین نور و تهویه بخشی از ساختمان را در طبقات بر عهده دارد.
حیاط مرکزی: فضائی باز در طبقه همکف ساختمان است که توسط احجام ساختمانی همان پلاک از دو طرف یا بیشتر محصور گردیده و با رعایت ضوابط طرح های توسعه شهری می تواند به عنوان حیاط اصلی محسوب شود.
فضاهای نیمه باز: به فضاهایی اطلاق می شود که امکان دسترسی از داخل ساختمان داشته و در ارتباط با هوای آزاد قرار دارند به گونه ای که حداقل یک وجه آنها باز است. انواع این فضاها عبارتند از:
بالکن: سطحی است که از دو یا سه طرف به طور مستقیم در مجاورت هوای آزاد قرار گرفته است و زیر آن به وسیله فضای بسته¬ای اشغال نگردیده باشد.
بالکن کم عرض: بالکنی است با عرض کمتر از ٠/۵٠ متر و حداکثر با طولی برابر با اندازه عرض پنجره ای که تا کف امتداد دارد. بالکن کم عرض را می توان با مصالح غیربنائی و با نرده و امثال آن هم ساخت.
تراس: سطح روبازی از ساختمان که بام بخش هایی از طبقه زیرین آن است.
ایوان: فضایی مسقف است که از یک طرف با هوای آزاد به طور مستقیم ارتباط دارد.
محفظه آفتاب گیر: فضائی نیمه باز که در صورت اخذ مجوز از شهرداریها یا سایر مراجع صدور پروانه ساختمانی در شرایط اقلیمی مناسب با سطوح شفاف پوشیده می شوند، یا از ابتدا بــه صورت بخشی از فضاهای اصلی ساختمان به منظور استفاده از انرژی و نور آفتاب و اجتناب از تبادل حرارت با خارج ساختمان طراحی می شود.
*مدرس دانشگاه