دشتستان بزرگ- حسین سوزنده: در روزهایی که همه‌ جای استان بوشهر از تنش آبی رنج می‌ برد، وضعیت در دشتستان و به‌ ویژه شهر برازجان به‌ مراتب بحرانی‌ تر و دشوارتر است، مقایسه‌ ای ساده میان شهرستان‌ ها نشان می‌دهد در حالی‌ که بسیاری مناطق استان با کم‌ آبی مواجه‌ اند، در دشتستان برخی محلات فقط هفته‌ ای دو ساعت آب دارند، آن هم دقیقاً وقتی که برق هم قطع است و امکان استفاده از پمپ یا ذخیره‌ سازی آب وجود ندارد.

چرا همیشه دشتستان در اولویت آخر است؟

این پرسشی است که ذهن بسیاری از شهروندان را درگیر کرده است، چرا با وجود جمعیت بالا، موقعیت جغرافیایی و فشار تقاضا، دشتستان هیچ‌ زمانی در اولویت پروژه‌ های آبرسانی استان بوشهر قرار نمی‌ گیرد؟
چرا در سیاست‌ گذاری‌ های کلان شرکت آب و فاضلاب استان، نگاه متوازنی به همه شهرستانها وجود ندارد؟

> اگر در سایر شهرستان‌ ها نیز قطعی آب وجود دارد، چرا در آن مناطق برنامه‌ ریزی، زمان‌ بندی و فشار شبکه آبرسانی بهتر از دشتستان است؟

وعده‌ های تکراری، نتیجه‌ ی ثابت

مدیران استانی بارها از طرح‌ های آبرسانی، آبشیرین‌ کن ها و اصلاح شبکه صحبت کرده‌ اند، اما واقعیت این است که در بسیاری از مناطق دشتستان، نه‌ تنها وضع بهتر نشده، بلکه قطعی‌ ها طولانی‌ تر و فشار آب کمتر شده است.
در غیاب اطلاع‌ رسانی شفاف، مردم نمی‌ دانند آب چه زمانی وصل می‌ شود، یا اصلاً آیا برنامه‌ ای برای بهبود شرایط وجود دارد یا نه.

وقتی مدیران به نابرابری پاسخ نمی‌ دهند

بی‌ پاسخ ماندن سوالات درباره نحوه توزیع منابع آبی، تقدم و تأخر پروژه‌ ها، و تفاوت چشمگیر خدمات میان شهرستان‌ ها، پرسش‌ هایی جدی درباره عملکرد مدیرکل محترم آب و فاضلاب استان ایجاد کرده است. اگر مسئولان توزیع خدمات حیاتی مانند آب، به‌ درستی وضعیت را رصد نکنند، این بی‌ تفاوتی می‌ تواند منجر به بی‌ اعتمادی و فرسایش سرمایه اجتماعی شود.

مشکل فقط قطعی آب نیست؛ مشکل اصلی، نبود عدالت در مدیریت منابع حیاتی است.
دشتستان نیاز به توجه فوری دارد. نه به وعده، نه به آمار. بلکه به برنامه شفاف، اقدام میدانی، و پاسخ‌ گویی مدیران استانی.
مردم دشتستان بیش از هر چیز، از تبعیض در ارائه خدمات عمومی رنج می‌ برند.