اول سلام ای خو‌ش زبان همولاتی
ای خط نویس ماهر ذاتا دهاتی

از اشک‌ها از غصه‌ها تا می‌نوشتی
دریا غم ما بود و دستان تو کشتی

تیتر درشت غصه‌هایت جام جم شد
خندیدی و دنیای تو غم روی غم شد

خوانا نوشتی؛ چشمهاتان را نبندید
محض خدا بر گور این مَردُم نخندید

صبح خبر”یک زن خودش را دار کرده
باروت زیر چادرش انبار کرده

مرد جوانی نیمه شب از درد مرده
تازه عروسی روز روشن زهر خورده

هشدار فوری؛ روستا را آب برده
هیهات مردم کدخدا را خواب برده

پاییز نخلستان مان را کرده غارت
ای خاک دشتستان من پس کو بهارت…

پیر خبر با خاطرات خود نشسته
با دستهای مهربان و پای خسته

شاید دلش از دست خیلی‌ها گرفته
بُغضی میان سینه‌‌اش ماوا گرفته

هر چند سیلی خورده ی این روزگار است
گُنجشک جانش دائماً سنگی دچار است

ای دورتر از قصه های تلخ و زشتی
بی شک سزاوار غزل‌های بهشتی.

تو جای مهری روی پیشانی نداری
در خانه ی خود جشن و مهمانی نداری

ژست رییس و نوکر و دفتر نداری
کاری به مرز بین خیر و شر نداری

این زادگاهت خاک مظلوم زیارت
مدیون دست مهربانت تا قیامت

بخشنده ای ،ارامی و محبوب و خوبی
پیر هنر بی ادعاتر از جنوبی

روزنامه های صبح فردا می نویسند
خورشید دارد با دل و دست تو پیوند

۱۵ مرداد ۱۳۹۴/ بزرگداشت علی پیرمرادی