به گزارش دشتستان بزرگ ؛ شهر نایپیداو (Naypyidaw) پایتخت کشور برمه شهری است که ممکن است تا به حال اسم آن را نشنیده باشید. این شهر توسط دولت برمه ساخته شده است و هیچ کس دلیل واقعی آن را نمی‌داند. چیزی که در کل این ماجرا عجیب‌تر است آن  که این شهر پایتخت یک کشور است. از این رو باید به جزئیات بیشتری درباره این شهر بپردازیم تا با دلایل تاسیس آن آشنا شویم.

برمه کشور کوچکی در جنوب شرقی آسیا است. تقریباً ده سال پیش، دولت بدون نشر اطلاعات یا انتشار خبری تصمیم گرفت تا پایتخت کشور را از شهر یانگون به شهر نایپیداو منتقل کند. این کار کمی عجیب به نظر می‌رسید؛ زیرا اکثر کشور‌های غربی و حتی ساکنین خود کشور برمه نیز از وجود این شهر، اطلاعی نداشتند.

برمه یکی از سختگیرانه‌ترین سیستم‌های نظامی جهان را داراست و احتمالا این موضوع یکی از دلایل اصلی عدم نشر اخبار درباره تغییر پایتخت این کشور محسوب می‌شود. در این کشور، دموکراسی توسط دولت سرکوب شده است و با وجود درخواست‌های مکرر مردم برای تغییر رویه کشورداری، اجازه هیچ گونه پیشرفتی داده نمی‌شود.

از زمان انتقال پایتخت، این شهر تقریباً دور از دسترس جهان غرب بوده است. علیرغم امکان سفر و بازدید از این شهر، وجود جمعیت بسیار کم، ساختمان‌ها و خیابان‌های خالی ممکن است برای برخی از مسافران عحیب به نظر برسد.

وجود بزرگراه‌هایی با ۲۰ لاین و مناطق مسکونی عظیم، همه و همه نشان از امکان اقامت میلیون‌ها نفر در این شهر دارد. با این حال، در صورت تردد در این شهر، ممکن است تنها با چند کارمند دولتی روبه رو شوید.

از جمعیت دقیق این شهر اطلاعات چندانی وجود ندارد، اما باید بیان داشت که ساخت این شهر هزینه گزافی برای دولت داشته است. معماری مدرن و پیچیده شهر قابل رقابت با برخی از محبوب‌ترین شهر‌های کره زمین است. اما متأسفانه، به ندرت کسی فرصت بازدید از این شهر را داشته است.

در سال گذشته، خبرنگاران خبرگزاری گاردین این فرصت را یافتند تا از شهر نایپیداو بازدید کنند. اما طبق گزارشات آن ها، بازدید از این شهر تجربه چندان جالبی نبود. در گزارش‌های این خبرنگاران، این شهرهمچون فیلم دیوید لینچ که از کره شمالی گرفته شده بود یا حتی تصویری از شهر‌های متروکه آمریکا پس از آخرالزمان توصیف شده است.

یکی از دلایل اصلی جمعیت کم این شهر، موقعیت آن است. این شهر در اعماق جنگل‌های گسترده برمه ساخته شده است. جنگل‌ها محیط‌های خوبی برای پیمایش نیستند و همین امر شهر را از دسترس گردشگران و مردم دور نگه داشته است. علیرغم اعلام آمادگی دولت برای نقل مکان مردم و اقامت افراد خارجی در این شهر، عدم تبلیغات گسترده و حتی موقعیت مکانی آن سبب شده است تا برخی افراد هیچ شناختی درباره این شهر نداشته باشند و حتی در صورت داشتند اطلاعاتی درباره این شهر، علاقه‌ای به اقامت در آن نداشته باشند.

یکی از ویژگی‌های خاص این شهر، جاده‌ها و اتوبان‌های عریض آن است. برخی از بزرگراه‌ها تا ۲۰ لاین ساخته شده اند، با این حال، به جز مواردی خاص همچون عبور خودرو‌های دولتی، هیچ خودرویی در این اتوبان‌ها و جاده‌ها دیده نمی‌شود.

در طی روز، افرادی مشغول به تمیز کردن خیابان‌ها و مکان‌های دیدنی هستند و از محیط زیست این شهر حفاظت می‌کنند.

یکی از شایعات رایج درباره این شهر آن است که دولت با برخی از پیمانکاران کره شمالی برای ساخت شبکه گسترده‌ای از تونل‌های زیرزمینی در زیر این شهر قرارداد همکاری بسته است. وجود چنین تونل‌هایی برای یک شهر متروکه کمی عجیب به نظر می‌رسد. زیرا جمعیت کم این شهر ممکن است به چه دلیل به این تونل‌ها نیاز داشته باشند؟ این سوال ممکن است ذهن‌ها را به سمت احتمال انجام کار‌های غیر قانونی نیز سوق دهد.

اگرچه جزئیات کمی درباره این شهر وجود دارد، اما طبق اطلاعات موجود ساخت و ساز این شهر در سال ۲۰۰۲ آغاز شد. با این حال، ساخت این شهر، توسط Than Shwe، که از سال ۱۹۹۲ تا ۲۰۱۱ رئیس دولت برمه بود، یک پروژه بیهوده در نظر گرفته شده بود. برای ساخت این شهر بیش از ۲۵ شرکت ساختمانی توسط دولت استخدام شده بودند که در نهایت در نوامبر ۲۰۱۲ تکمیل شد.

در ۲۷ مارس ۲۰۰۶ و در روز نیرو‌های مسلح میانمار، اولین رویداد عمومی این شهر برگزار شد. با وجود آنکه در آن زمان شهر هنوز در میانه ساخت و ساز بود، بیش از ۱۲۰۰۰ سرباز در پایتخت جدید برمه راهپیمایی کردند و سالگرد انقلاب ۱۹۴۵ برمه علیه اشغال ژاپن را جشن گرفتند. از آنجایی که شهر هنوز کامل نشده بود، فیلمبرداری این مراسم به منطقه راهپیمایی محدود شد.

این شهر تقریباً ۲.۷ میلیون مایل مربع وسعت دارد، اما جمعیت آن کمتر از ۹۰۰.۰۰۰ نفر است. این میزان جمعیت قبلا کمتر بود، اما در طول سال‌های اخیر کمی رشد کرده است. اگرچه این جمعیت ممکن است زیاد به نظر برسد، اما این شهر به دلیل وسعت فراوانش همچنان متروکه به نظر می‌رسد. برای یک مقایسه دقیقتر، شهر نیویورک به تنهایی بیش از ۸.۱ میلیون نفر جمعیت دارد. با این حال، شهر نایپیداو با وسعتی شش برابر شهر نیویورک تنها ۹۰۰۰۰۰ نفر جمعیت دارد.

این شهر به پنج منطقه اصلی تقسیم می‌شود که منطقه مسکونی یکی از برجسته‌ترین آنهاست. این منطقه به دقت سازماندهی شده است و آپارتمان‌هایی بر اساس رتبه و وضعیت تأهل اختصاص داده شده است. این شهر دارای ۱۲۰۰ بلوک آپارتمانی چهار طبقه است که سقف‌ها بر اساس شغل ساکنان رنگ آمیزی شده است.

در منطقه اداری این شهر، وزارتخانه‌های دولتی ساختمان‌هایی با شکل ظاهری یکسان هستند. این منطقه شامل مجموعه ساختمان‌های پارلمانی، تالار شهر و کاخ ریاست جمهوری است.

منطقه سوم این شهر، منطقه نظامی است. منطقه نظامی یک فضای اختصاصی است که در آن افسران عالی رتبه نظامی و مقامات کلیدی دولت زندگی می‌کنند. محل زندگی این افراد از محل زندگی کارمندان عادی دولت جدا است و امکان رفت و آمد افراد عادی در این منطقه وجود ندارد. پایگاه نظامی نیز در این منطقه از شهر قرار دارد که دسترسی به آن تنها با مجوز کتبی امکان پذیر است.

منطقه چهارم این شهر نیز، منطقه دیپلماتیک است که در آن سفارتخانه‌های خارجی و مقر سازمان ملل مستقر هستند. در حال حاضر، در این منطقه، تنها سفارت چین، بنگلادش و مالزی وجود دارد. به گفته دولت، ۱۱ کشور دیگر پیشنهاد‌هایی را برای انتقال سفارتخانه‌ها به این شهر اعلام کرده اند که شامل برخی کشور‌ها همچون روسیه، ایالات متحده و هند می‌شوند؛ و در نهایت منطقه پنجم این شهر، منطقه هتل‌ها می‌باشد. این منطقه که در حومه شهرواقع شده است، دارای دوازده ملک لوکس است. علاوه بر آن، ۴۰ ویلا برای پذیرایی از مهمانان نیز در آن واقع شده است، اما متأسفانه اکثر این مکان‌ها خالی هستند.

مرکز تجاری اصلی شهر، بازار نایپیداو میوما است. این منطقه به دلیل تمرکز بالای مردم محلی برای فروش کالا‌های خود پر هیاهو‌تر از سایر منطاق شهر است. به علاوه Junction Centre نیز اولین و تنها مرکز خرید خصوصی شهر است.

رستوران‌های زیبایی نیز در داخل شهر وجود دارد، اما متأسفانه تنها مشتریان آن‌ها کارگران و کارمندان شهر بوده یا در برخی مواقع کاملا خالی از مشتری هستند.

اگر روزی به این شهر عجیب سفر کنید، از زیبایی‌های طبیعی آن شگفت زده خواهید شد. باغ دریاچه نگالایک، یک پارک آبی کوچک است که سرسره‌های آبی، استراحتگاه‌های طبیعی و یک ساحل خصوصی دارد. در ایام تعطیلات نیز باغ‌ها به روی عموم باز هستند.

یکی دیگر از جاذبه‌های طبیعی این شهر، پارک ملی گیاهی منطقه‌ای به وسعت ۲۰۰ هکتار است که در آن نمایشگاه‌هایی از هزاران گونه گیاهی دارویی به نمایش گذاشته می‌شود. علاوه بر آن، هر شب یک نمایش نور موزیکال نیز برگزار می‌شود.

یکی دیگر از مقصد‌های گردشگری این شهر، باغ جانورشناسی است که بیش از ۴۲۰ گونه جانوری و ۱۵۰۰ حیوان را در خود جای داده است. یکی از جذاب‌ترین بخش‌های این باغ ها، خانه پنگوئن‌ها است که تحت شرایط محیطی کنترل شده از آن‌ها حفاظت می‌شود.

طبق گزارش ها، در آگوست ۲۰۱۱، یک شرکت مستقر در روسیه قرار بود تا اولین سیستم ریلی زیرزمینی کشور را در زیر شهر بسازد. اما به دلیل کمبود تقاضا و بودجه این پروژه لغو شد. از سوی دیگر، خلوت بودن اتوبان‌ها و جاده ها، لزومی برای ایجاد یک شبکه ریلی را ایجاد نمی‌کند.

امروزه، کارکنان دولتی به روال کاری خود ادامه می‌دهند و افراد شاغل در حوزه‌های مختلف، علیرغم عدم وجود گردشگران فراوان، وظایف خود را انجام می‌دهند. رفتگرها، خیابان‌های بلااستفاده را تمیز می‌کنند و آشپز‌ها و گارسون‌ها حتی با نبود مشتری در رستوران‌ها حاضر می‌شوند.

خصوصیات این شهر شاید شما را به فکر بیاندازد که ممکن است دولت این کشور اجازه ورود به هیچ گونه گردشگری را نمی‌دهد. اما، این موضوع اصلا درست نیست. بازدید از این شهر برای عموم باز است و هیچ گونه محدودیتی در این زمینه وجود ندارد. در سال‌های اخیر، حتی چندین روزنامه نگار و وبلاگ نویس از Naypyidaw بازدید کردند و سفر‌های خود را مستند کردند.

شاید هرگز متوجه نشویم که هدف از ساختن چنین شهری چه بوده است، اما در کل، منطقه تقریبا جالبی برای سفر کردن است. از معماری گرفته تا فرهنگ، این شهر متروکه و بی جان قطعا در نوع خود بی نظیر است.