دشتستان بزرگ- مجتبی سعادتی: در سپهر سیاست ایران، برخی چهره‌ها تنها یک «نماینده» نیستند؛ آن‌ها به‌ نوعی صدای یک جغرافیا، حافظ یک فرهنگ و حامل یک نگاه سیاسی‌ اند. ابراهیم رضایی، نماینده مردم دشتستان در مجلس شورای اسلامی، نمونه‌ای از این دسته است. او که در عرصه سیاسی معمولاً در سوی مخالف دولت فعلی قرار می‌گیرد، توانسته با ترکیبی از موضع‌گیری‌های دقیق و حضور رسانه‌ای فعال، جایگاهی برای خود بیافریند که از مجلس فراتر می‌رود.

رضایی، سابقه و شناخت دقیقی از فضای رسانه‌ای دارد و این آگاهی، در شیوه بیان، انتخاب واژگان و حتی مدیریت بحران‌های خبری او دیده می‌شود. در پوشش اخبار مربوط به حوزه انتخابیه‌اش، همواره تلاش کرده فضای نقد را محترم نگه دارد و از برخوردهای احساسی یا شخصی پرهیز کند؛ مگر در مواردی که حریم خانوادگی یا زندگی خصوصی‌اش به چالش کشیده شده است. همین ویژگی باعث شده حتی برخی مخالفان سیاسی‌اش اذعان کنند که سطح تعامل رسانه‌ای‌اش در میان نمایندگان معاصر کمیاب است.

به‌عنوان یکی از اعضای کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی، رضایی نقشی جدی در پرونده‌های کلان دارد. دشتستان نیز به پشتوانه این جایگاه، بی‌واسطه با بخشی از تصمیم‌سازی‌های ملی در تماس است. ارتباط مستقیم و مستمر او با چند وزارتخانه کلیدی ـ از انرژی تا راه و شهرسازی ـ موجب شده پروژه‌های زیرساختی و محرومیت‌زدایی در این شهرستان، شتابی بیشتر از گذشته بگیرد، هرچند این شتاب همیشه با موانع سیاسی هم‌پای خود حرکت کرده است.

حادثه کوچک اما معنادار روزهای اخیر، گفت‌وگوی حاشیه‌ای او با رئیس‌جمهور در جلسه کمیسیون امنیت ملی بود. در این دیدار، وقتی یکی از اعضای اصلاح‌طلب کمیسیون با لحنی شوخ رضایی را «منتقد دولت» خطاب کرد، دکتر پزشکیان نه تنها واکنشی منفی نشان نداد بلکه خطاب به او گفت: «به نقدتان ادامه دهید، من نقدهایتان را می‌خوانم و استفاده می‌کنم». این جمله کوتاه را می‌توان نشانه‌ای دانست از اینکه فضای تعامل میان منتقد و مسئول ارشد هنوز امکان بقا دارد، مشروط بر آنکه طرفین قاعده نقد و گفت‌وگو را بشناسند.

هرچند رضایی در ارائه مواضع ملی و کلان، شجاعت اظهار نظر و نقد جدی دارد، برخی منتقدان در دشتستان معتقدند اصرار بیش‌ازحد او بر مباحث کلان، گاه عمق تمرکز او روی مسائل فوری محلی را کاهش می‌دهد. همچنین، برخی گزارش‌های غیررسمی حاکی از آن است که بدنه‌ای در دولت، به دلایل سیاسی، بی‌میل نیست تا در مسیر اجرای برخی طرح‌ها برای این حوزه، مانع‌تراشی کند.

نقش‌آفرینی رضایی اکنون دیگر نه صرفاً به عنوان نماینده دشتستان، که به‌عنوان یک بازیگر اثرگذار در مناسبات ملی معنا پیدا می‌کند. تداوم این مسیر اما نیازمند توازن ظریفی است: میان نقدهای ملی بدون لکنت، و پیگیری بی‌وقفه مطالبات محلی؛ میان حضور پررنگ در صحن علنی و کار شبانه‌روزی در شهرستان؛ میان رسانه‌ای بودن و فراموش نکردن واقعیت‌های اجرایی.

در نهایت، ابراهیم رضایی امروز همزمان دو چهره دارد: صدای صریح در تهران، و تکیه‌گاه مردم در دشتستان. آینده سیاسی او تا حد زیادی در گرو مهارتش در حفظ این دوگانه است.
مجتبی سعادتی ✍️