دشتستان بزرگ: پتروشیمی نوری، یکی از غول‌ های صنعتی ایران، سالانه میلیون‌ ها تن مواد شیمیایی مانند بنزن، پارازایلن و ارتوزایلن تولید می‌ کند. محصولاتی پرسود که در بازارهای داخلی و خارجی خریدار دارد، اما سوال اصلی اینجاست: سود برای چه‌ کسانی؟ و دود برای چه‌ کسانی؟

به گزارش دشتستان بزرگ؛ برای مردم بومی جنوب، آنچه از این مجموعه عظیم نصیب شده، نه اشتغال پایدار است، نه توسعه زیر ساخت، نه حتی هوای سالم. تنها سهم‌ آنها، نَفَس‌ هایی آلوده به ترکیبات آروماتیکی سرطان‌ زا بوده است. پساب‌ هایی که مستقیم یا غیر مستقیم به خلیج فارس می‌ ریزند، و سکوتی آزار دهنده از سوی متولیان امر.

۱. تولید بنزن، سکوت در پایش

بنزن، که از خروجی‌ های اصلی پتروشیمی نوری است، جزو آلاینده‌ های قطعی سرطان‌ زاست، این ماده طبق اعلام سازمان جهانی بهداشت، حتی در مقادیر کم نیز می‌ تواند خطر آفرین باشد، با این حال در مناطق مسکونی مجاور – از نخل تقی تا بیدخون – سال‌ هاست مردم بوی تند و خفه‌ کننده شبانه را تجربه می‌کنند، بی‌ آنکه بدانند دقیقاً چه چیزی وارد ریه‌ هایشان می‌ شود.

چرا تاکنون هیچ ایستگاه پایش آنلاین عمومی توسط این شرکت در دسترس مردم قرار نگرفته است؟ آیا شفافیت در مورد کیفیت هوایی که مردم هر روز استنشاق می‌کنند، این‌ قدر بی‌ اهمیت است؟

۲. پساب‌هایی که به دریا می‌رسند، اما گزارششان نه

در سکوت شرکت و سکوت ناظران، فعالان محیط زیست گزارش‌ هایی از تخلیه مستقیم یا غیر مستقیم پساب‌ های صنعتی در محدوده دریایی جنوب عسلویه منتشر کرده‌ اند. این پساب‌ ها، زیستگاه‌ های مرجانی و ماهیان را تهدید کرده و به زندگی صیادان منطقه آسیب زده است، اما آنچه تهدید نمی‌شود، جایگاه مدیرانی بوده که پاسخگو نیستند.

آیا مدیران محیط زیست استان بوشهر تاکنون گزارشی شفاف از منشأ این آلودگی‌ ها منتشر کرده‌ اند؟ یا ترجیح داده‌ اند در سکوتی مصلحت‌ اندیشانه، همه‌ چیز را به گردش بادهای جنوبی بسپارند؟

۳. سود آوری بی‌ سهم مردمی

پتروشیمی نوری از نظر درآمدی، یکی از موفق‌ ترین شرکت‌ های بورسی ایران است، اما در حوزه «مسئولیت اجتماعی» چطور؟ آیا بیمارستانی برای مردم محلی ساخته شده؟ آیا مدرسه‌ ای، جاده‌ ای، درمانگاهی؟ آیا حتی یک پروژه زیست‌ محیطی پایدار در مناطق اطراف اجرا شده است؟

خیر.
حتی گزارش عملکرد اجتماعی سالانه نیز از این شرکت در دست نیست. گویا توسعه و آبادانی، تنها در ترازنامه‌ های مالی اتفاق می‌ افتد، نه در جغرافیای زندگی مردم اطراف.

۴. هزینه‌های تبلیغاتی مبهم، پروژه‌ های نامرئی

بررسی‌ گزارش‌ های مالی منتشر شده نشان می‌ دهد که پتروشیمی نوری مبالغ کلانی را تحت عنوان “هزینه فرهنگی و روابط عمومی” داشته است، اما رد این هزینه‌ ها در زندگی مردم منطقه پیدا نیست، نه کمپینی برای آگاهی‌ بخشی زیست‌ محیطی برگزار شده، نه رویدادی برای شفاف‌ سازی عملکرد شرکت. فقط هزینه هایی انجام شده، اما برای چه؟ برای که؟

پرسش نهایی:

آیا نباید از مسئولان این شرکت پرسید که میان آنچه در صورت‌ های مالی با افتخار منتشر می‌ شود، و آنچه در خیابان‌ های نخل تقی یا ساحل بیدخون دیده می‌شود، چند کیلومتر فاصله است؟

و آیا زمان آن نرسیده که سازمان محیط زیست استان، وزارت نفت، و دیگر نهادهای ناظر، پاسخگو باشند که در برابر این نابرابری محیط‌ زیستی و اجتماعی، چه کرده‌اند؟ یا چه نکرده‌اند؟

به زودی آمار و ارقام دقیقی از فعالیت پتروشیمی نوری و کوتاهی های این مجموعه در زمینه فعالیت های اجتماعی منتشر شده تا شاید برخی از مسئولان و مدیران استان بوشهر از خواب بیدار شده و پیگیری معضلات پتروشیمی نوری را جزو اولویت های اصلی خود قرار دهند.