دشتستان بزرگ- دی سامی：صُوی که شُوش یلدا بی، رفتُم وِرِ دی علی، گفتُم بینم میخا چه کنه؛ واکم که عیال سکو مث باقپن همه چی قیت میدن، اما گفتم بچین دلشون میخا؛ در زدم رفتم داخل؛ دی علی سرشه بالا کِرد و همیطر که بساط کیکه تو هم میکِرد گفت: دی سامی یاد قدیمل بخیر،  شو چله دِیم سفره مینداخت ای سر تا اوسر، از هف مغز گرفته تا اونچی میوه.

یادُمه یه هفته مُنده بی وُ شُو چله؛ اوسونل مَرِسه دوگُور بی، صُو ساعت هشت تا یازده و نیم، پسینم دو و نیم تا چار؛ هر روز بُیَس از خیابون بیمارستان تا مدرسه ی اکبر زاده که طرف خیابون نجارل بی، دوکشه تو کیچه پس کیچه یَل برفتیم و بیومدیم و آرزو یه خو ظهری یِ داشتیم.
خوم و ددم که ازبس دوسش داشتم گاهی اسمشه بنگ نمیدادم و فقط وش میگفتم طلا، دلمون خاش بی که شو چله درازه و ما یه شویی سیر خو ویمیم؛ دِیم همیشه میگفت: شو چله خیلی درازه؛ مانم غافل از ایکه درازیش یه دقه یه،  سیش شو‌شماری می کردیم.
آخرِ شو ننه ی خدا بیامرزی تش شی بلتش میخُوُند تا صُو نخا دیندی نفت و کرویت بگرده؛ زغال میرخت تو منقل و تش شی بلتش در میورد مینا زیرش و یه تنوره ای یم ریش؛ تو ای فاصله میره سی آش و نون؛ تا واگرده تش خوش میگرفت؛ قوریِ مینا یه هلِ منقل، کتلم یه هلش؛ بعدم که ما راس ویمیدیم سیمون پی نون نازک قادی میگرفت و میدا دسمون بخاریم.
شو چله دور ننه جم ویمیدیم؛ سیمون قصه میگفت بقول خوش میگفت بچیل بیین سیتون روات بکشم؛ یادمه یه سالی شو چله، دوسِ ککام اومده بی خونمون، ‌بنده ی خدا رَه دس نماز گرفت، گفت: کجا نماز بخونم؟ دیم گفت برو تو اتاق مجلسی؛ عامو تا پاشه نها داخل پاش خارد تو یه چی نرمی؛ ما دیدیم یه پُیی و تنگ تنگ اومه صحرا؛ ایسو که معلوماوی تا ککای کوچیکوم مانه غافل کرده و ری گُل غالی ترکی کارِ خوشه کرده.
تا تشت نادن قالیِ شستن، خور اومه که دده گتوم بادش گرفته و میخا زیمون کنه؛ بردنش بیمارستان و یه دختری دنیا اورد مث دونه ی نقلی؛ خلاصه همه گرده ای تو شو چله ورتنگسه واوی و رَه.
بنگ ددم دادم گفتم طلا فیده ای نداره؛ ننادن شو چله ی الدی ری ما بگذره، بیو تا بریم بخوسیم تا لااقل از درازی شو لذت بیریم؛ گفت بریم اما دده والا نوم قحط بی که نوم طلای سی مونادی؟
رفتیم خوسیدیم خداسر شاهده چیشمه نادم ری هم و واز کردم تا صُوه؛ گفتم طلا طلا راساوو که ظهراوی، گفت ترک ادا نمیکنی، مامِلته کَل نمیکنی، بازم گفتی طلا؟ گفتم اخی ببوخش ایخو مال وخرجی نداره از بعضی بنگت میدم فرحناز؛ دیه اسم بهتر ای میخی طلا خنده ای کرد وگفت ها ای درسه.
چند سال پیاپی ما به همی خیال دلمون خاش بی که شو چله درازه؛ هر سالم سینمون تل میخارد و بازم پس نمیرفتیم؛
بعدها که عقلم گتاوی فهمیدم ایکه میگن شو چله بلنده نه او بلندیِ که ما فکر میکردیمه که یکشه بلند واوو شو، چله مثل رو کردن ری شیبه که کم کم میری میرسی بالا وبعدشم نرم نرم میِی دومن؛ برعکس بنزیل که یکشه ری سربالُیی افتا،  کاش لااقل نرمه نرمه رفته بی.
خلاصه که دی سامی روزگاری داشتیم خم وددم؛ از بس دلمون خاش بی و غمی نداشتیم ری پینجه ی پا رُو میکردیم.
گفتم دی علی درد دل خوت نکو ایسو مو میرم هر چی دارم میارم سی محض سکو و عیالشم که واویده سفره مونه دو تا یکی میکنیم و میندازیم؛ یکساعتی گذشت تا واگشتم خونشون، دی علی درِ واز کرد تا خیلی تو هِمِ؛ گفتم می چواویده؟ گو دی سامی والله تو خو میفهمی واکم که دیم مشک تو خونم اردی نویمو گقتم امشو کیکی و دون اناری سیشون داشتوعم؛ تا خوراویدُم عَودِلو رفته سر کیککوعه ورداشته؛ پاک انارلی یم که دون کرده بیدم کم لورش خارده ایسو چکنم ای کیککوعم پف نکنه هیچ ندارم؛ خلاصه سر کیک ورداشتیم تا دی علی عجو کیک زعفرونی نی  پخته؛ ریشم پی انواع میوه یل تزیین کرد مث جون آدمیزاد؛ اینجو بی که فهمیدم دید از کنده راس ویمو و کیک علی بعض پاک کیکل رنگ و وارنگ زنل کیچه یه.