دشتستان بزرگ- دی سامی: روزِ جمعه دمِ ظهر بی کِ رفتُم تا دمِ درِ فدح بینُم تو کیچه چه خِوِرِ کِ دِی غلومرضُیِ دیدُم تا سگرمش تو هِمِ وُ کاسه پاتیلی یَم دِسِشه وُ هاسِی دِرِ فدح شِ واز میکنه؛ یه دِسی سیش تکون دادم؛ سیلم کِ گُو تا پسین کمی هواکو خنک واوو بیو دم در بشینیم.
به گزارش دشتستان بزرگ، چاس و بچیل دادم، یه مُندی یم زدُم تا ساعت هفت و نیم هَش کِ واوی یه زنگی وش زدم تا بیا؛ ترسِ کرونا مث طُعون زدِ یَل دیرِ هم نشسیم؛ گفتم دی غلومرضا والله از ظهر تو فکرتم، چِت بی؟چادرکوعه ری سرش جُوجا کِ وُ نفس عمیقی کِشی وُ گُو: ظهر خورش بادنگون خاشی دُرُس کرده بیدُم؛ برنجمم دم دادم وُ اُسمیل گفتُم بیو تا چیمونه ورداریم بریم خونه ی بچم؛ دوهفته ی که نِتِرِسِ بیا، دلُم سیش یِ نِکی واویده؛ هِی ها وُ هِی نه، آخرش قُول کِ؛ چاسمونه ورداشتیم وُ ری هِلِ بوشهر کردیم؛
خلاصه نِزیکِ چاس بی کِ رسیدیم؛ سلام علیکی کردیم و رفتیم داخل؛ کم کم سفریکوعم پهن واوی؛ بیگُم مِصوعَم چاسشِ پخته بی؛ مانم خورش مونِ تو سفره نهادیم که همینجو غُلی ناموارک گو: خورش فِقَه خورشِ دِیم؛ که دیراز گوشتون، بد بوگو و بلا بیوین؛ زنک غلی یِ دا دم فحش؛ مانم بَس دِمِ رگبار که نفهمیدیم چِطَری سفره ی جمع کنیم و بگورزیم؛ گتوعِ نهادیم تو کوچیکو وُ دَر رفتیم؛ دِمِ دَر وُ بِیگُم گُفتم: درد دل خوت نِکُ، مِی ایسو چه گفته؟ یِ گُلِ پُر دَر اُورد وَم گُو: برو چِل میره‌ای، تو دیه گپ نزه! دردِ دِلُم واوی گفتُم: جون حِلالی کُ هزاری کُ؛ وُ چاس نخارده حرکت کردیم سی برازگون، گُشنِمَم بی، نشسُم سیر چاسُمِ خاردم؛ اسمیلو گُو: زنک تو خو انگاری میدون جنگ بیدیه؛ گفتم مِی میدون جنگ سُوزِ یا سرخه؟ فحش میومه مث برنُو.
دی غلومرضا سرشِ جُبُند گُو: همو روزی‌که ای بچه مانه بیرَه کِ بریم دختره بیوینیم، گفتم دِی تو ولات خوت زن بوسو، آدم بُیَس یِ پا شُل شُلی هم طهوِ خوشِ بوسونه نِ بِرِ تو ولات غِریو؛ گوش گپِ ما نگرف.
دی سامی مو خوم شانسم تو زنده ای کم بی؛ سِندُ سالی نداشتم، خونه ی نداری یَم گُت واویدم، بوا خو نداشتیم، دِیم ایقه خونه ی ای و او کار کِ تا مانه گت کِ، گه گمونم مانه شی دا، بیس سالم بی میرَم تصادف کِ رحمت خدا رَه؛ دِیم دُواره شیم دا؛ دومی هم از بس بد بی طلاقش اسدم وُ شگر خدا قسمتم وُ اُسمیل اُفتا؛ آدم خویی یِ؛ دلُمَم وُ بچم خیلی خاشه؛ می مو دیه کیه دارم؟ اصن بی غلی چی وُ بُتُم دومن نمیره؛ خندِسُم گفتُم: فعلن خُ چییِلِ مثِ جارو برقی رُفتی‌یِ؛ دی غلومرضُیَم کِ خندش گرفته بی گو: ها دی سامی وقتی درد دلم ویمو چی ری زُونُم جا نمیگیره؛ تو دِلُمِ که بچم وَش نخارد اُما ازاری خارد مصو، همی بختر که وش نخارد؛ مالُمِ بدُم مِنِتَم بکشم؟یعنی از ظهر تا ایسو که مِصو ای گپِ وَم زده خیلی درد دلم واویدا اُما کُمُم دِردِ وُ خنده؛ گفتم چطو؟ گو: دی سامی تلیش بره بُوای خُش ۴ زن اِسِده سه تاشم داره، مال خوش مالِ، مال مردم بیت المالِ؛ گفتم دی غلومرضا درد دل خوت نکو، الکی نی که استاد قدیم گفته: نِ عروس سییَه داره نه دوما …
دی سامی