دشتستان بزرگ- دی سامی: صو گه بی که عام مرتضی وُ خو راس واوی،کبدره ی گتی زه و طبق معمول هر رو، بی ایکه جل و جاشه جَم کنه وُ جا وِرسی و مستقیم ره هل مدوخ، مشتشه پر او کرد بزنه صورتش که دسش خارد دم عینک قلعتش که دوش یادش رفته بی ری چیشش وردارش؛ هسی عینکشه خشک میکرد که چیشش افتا وُ قوطی کنسروی که پار تُ ایسو تو خونش افتاده بی و هر گُهی عام مرتضی وُ خو راس ویمی قوطی و عام مرتضی پیش پا وُ هم میزدن؛ عام مرتضی سرشه تکون دا و پی خوش گو:” تونم مث مونی که بعد دی اشکو بی صاحاواویدمه و تو بن خونه افتادمه؛ سر قضا پینجم او واوی”.
عینکشه باز ری چیشش زه و در صندوقچه شه واز کرد و سیزن دشکه ی دی اشکو خدابیامرزه ورداشت؛ هر کشه نی که سیزنکوعه ور میداشت انگار روزنه ش مث تونل زمان عام مرتضایه یاد خاطره یله قدیم مینداخت.
یادش و سالی اومه که مرض کرونا تو مردم افتاده بی؛ همو سالکو بی که دی اشکو کرونا گرفت و رحمت خدا ره؛ تو همی فکرل بی و او چیش ری توریش میمه دومن که پی صدُی تقه ی در حواسش اومه سر جاش؛ اشکو بی که وا پوتین گِل گِلی اومه داخل و گو: بوا می سیچه میگروی؟ عام مرتضی که دسش سی اشکو ری واویده بی سیلی وُ گِلل پوتین اشکو کرد و گو: پرشتی شی بالت بزنن سیچه وا گل و شل اومدی داخل؛ برو صحرا که دِیت مرگت میشینه؛ اشکو که فهمی باز بواش یاد قدیم کرده و حواسش سر جاش نی دِسِشه دور کمر بواش حلقه زه و سرشه نا ری کولش و دو تایی صدای کوروکشون خونه ی پر کرد.