دشتستان بزرگ- فاطمه سادات موسوی：کودکان از ۶ ماهگی تمایل دارند بیشتر در کنار مراقب اصلی خود (مادر) باشند و در حضور غریبه ها گریه می‌کنند. این وابستگی به مادر و ترس از غریبه ها تا ۲سالگی طبیعی است اما میتوان با بازی دالی موشی و قایم موشک به کودک یاد داد که ندیدن مادر به معنی نبودنش نیست و دوباره او را خواهد دید. این بازی را از ۶ ماهگی شروع کنید و به تدریج تایم زمانی که در دید کودک نیستید را بیشتر کنید، همچنین از یک سالگی میتوانید به مدت ۱ الی ۳ ساعت فرزندتان را نزد کسی که به او اعتماد دارید (مادربزرگ، عمه، خاله و…) بگذارید تا کم کم به نبودنتان عادت کند اما یک نکته ی مهم اینکه هیچگاه کودک در حال گریه کردن را رها نکنید و تا زمانی که آرام نشده در کنارش بمانید.

از ۲ سالگی شروع به جدا کردن اتاق کودک کنید و حداکثر تا ۵ سالگی باید اتاق وی کاملا جدا شده باشد.
اضطراب جدایی در دوران ورود به مهدکودک و مدرسه نیز با چسبندگی کودک به مادر، خودش را نشان می دهد. در این مواقع ممکن است کودک احساس دل درد، سردرد، حالت تهوع و… کند که همه ی اینان منشأ اضطرابی دارند.
مادر هرگز نباید فرزندش را در حالی که گریه میکند به معلم یا مربی بسپارد و برود به این امید که خودش آرام می شود بلکه باید منتظر بماند تا کاملا آرام شود، از طرفی والدین باید به قولی که می دهند وفادار باشند تا کودک مطمئن شود که مادرش او را رها نخواهد کرد بنابراین اگر میگویید در حیاط مدرسه منتظرت می مانم ، واقعا منتظر بمانید و بدون اطلاع وی مدرسه را ترک نکنید.
بهتر است دور شدن از کودک تدریجی باشد یعنی در روزهای اول حتی پشت در کلاس بنشینید و معلم اجازه دهد فرزندتان هر چند دقیقه یکبار از وجود شما مطمئن شود. بین یک هفته تا ده روز همراه فرزندتان باشید و در این مدت به تدریج خود را به حیاط مدرسه برسانید ؛ در مقابل دوست یابی و ارتباط گرفتن با معلم را به فرزند خود آموزش دهید.
و در آخر نکته ی مهم اینکه هیچگاه کودک مضطرب را به زور از خود جدا نکنید، حتما باید بداند که شما مدرسه را ترک میکنید و بعدا به دنبالش خواهید آمد.