دشتستان بزرگ: پایگاه خبری تحلیلی دشتستان بزرگ در نظر دارد که به مناسبت روز خبرنگار به معرفی خبرنگاران فعال این شهرستان بپردازد که در این مطلب مروری داریم بر زندگینامه و کارنامه یکی از خبرنگاران باتجربه دشتستان که خواندن آن خالی از لطف نیست:

لطفا در ابتدا معرفی مختصری از خود داشته باشید و بفرمایید کار خبرنگاری را از چه زمانی و از کجا شروع کردید؟

توی خونواده‌ی قلی‌زاده، من عادلشونم. حسابداری و آی تی خوندم و سالها کار اداری-مالی و روابط عمومی کردم, اما بیشتر از هر کاری خبر و گزارش و یادداشت انتقادی نوشتم برای رسانه‌ها و فضای مجازی.
الان هم که توی اینستاگرام با “رادیو برازجان” روزگار میگذرونم.
اگر چه قبلترها برای روزنامه نود و استقلال جوان و… یادداشت می‌نوشتم اما از سال ۷۹ با اتحادجنوب رسمن شروع کردم.
بعدش چندگاهی با سبحان دشتستان و پیغام دشتستان و سالها افتخار همراهی با نخستین روزنامه‌ و مهمترین رسانه‌ی خصوصی استان یعنی بامدادجنوب را در کارنامه دارم.

آیا علاقه مندی به حرفه خبرنگاری تنها انگیزه شما برای انتخاب این شغل بود یا اهداف دیگری نیز داشتید؟

خبرنگار شدن (مخصوصن در مملکت ما) تنها سه دلیل می‌تواند داشته باشد.
۱- معامله ۲- عشق ۳- جنون
فکر کنم بعد از ۲۰ سال کار رسانه‌ای، همین‌که هنوز اجاره نشین هستم و پیاده، ثابت می‌کند که نوشتن را برای معامله نخواسته‌ام!

بفرمایید از دیدگاه شما یک خبرنگار چگونه می تواند این وظیفه خطیر را انجام دهد؟

خبرنگار اگر خبرنگار باشد باید حقیقت‌نگار باشد. وجدانش را بگذارد وسط و حقیقت را بنویسد. حالا ممیزی شدن یا نشدن نوشته‌اش بیفتد پای وجدان و اختیار مدیر رسانه!

رمز موفقیت در عرصه خبرنگاری چیست؟

خبرنگار باید واقعیات را بنویسد؛ فارغ از اینکه واقعیت باب میل چه کسانی هست و باب میل چه کسانی نیست.
با مردم بودن و طرف حق بودن شاه‌کلید موفقیت یک خبرنگار است. البته اگر معیارمان برای سنجش میزان موفقیت، پول داشتن یا نداشتن نباشد، ماشین و خانه‌ی عالی نباشد! اگر معیارمان وجدان و شرافت و رسالت خبرنگاری باشد همان است که گفتم؛ حق‌طلبی!

آیا ماهیت حرفه خبرنگاری، ویژگی ها و اهمیت آن برای مردم و مسوولان به اندازه کافی شناخته شده هست؟

خیر! البته لزومی ندارد که همه بدانند رسالت یک خبرنگار چیست. عموم مردم همین که در معرض اخبار صحیح و به‌وقت قرار بگیرند کافیست؛ نخبگان جامعه باید معیار سنجششان حق‌نویسی و حق‌طلبی باشد که معمولن اینطور نیست و هرکسی فقط منفعت خودش، تیمش، حزب‌ سیاسی‌اش و مجموعه‌ی کاری‌اش را می‌بیند و این نگرش چه معامله‌های مضحکی را که به هم جوش نمیدهد!!

سیاست های کلی دولت در رابطه با خبرنگاران از نظر شما چگونه است؟ آیا دولت حمایت وتوجه لازم را از این قشر به عمل می آورد؟

اجازه بدهید جواب این سوال را در دلم نگه دارم. نه اینکه حرف خاصی داشته باشم که نخواهم بگویم؛ نه! اصلن! فقط میخواهم از این پس کمتر حرف‌های چندش‌آور بزنم!!

به عنوان یک خبرنگار پیش کسوت برای جوانانی که به تازگی قصد ورود به این حرفه را دارند ، چه توصیه ای دارید؟

اینجا نمی‌توان به خبرنگاری به چشم یک شغل نگاه کرد. در کنار خبرنگاری به‌عنوان علاقه‌مندی‌تان، به فکر یک شغل با درآمد کافی هم باشید تا مثل خیلی‌های دیگر در گِل نمانید. خبرنگاری را بصورت اصولی آموزش ببینید و اول با وجدانتان و بعد با قداست قلمتان عهد اخوت ببندید تا هیچ‌گاه نیازمند اخوت با هیچ زورمدار و زرمداری نباشید!

آیا از سالهای فعالیتتان خاطرات تلخ و شیرینی هم در ذهن دارید؟

خاطره‌ی تلخ: روزهایی که در به‌دری و استیصال مردم در بحران بی‌آبی دو سال پیش دشتستان را می‌دیدم و کرونای امسال، شکستم؛ بغض کردم و احساس حقارت کردم که هیچ کاری از دستم بر نمی‌آید…
روزی که ستارگان دشتستان برای نخستین بار در تاریخ ورزش این شهرستان ما را صاحب یک تیم لیگ برتری بزرگسالان کرد از شوق اشک ریختم. صعود از لیگ یک به سوپرلیگ بسیار خاطره‌انگیز بود.
اتفاقی که ای کاش نیفتاده بود تا خواب کسی آشفته نشود!!

کلام آخر؟

خبرنگاری یعنی آمیزه‌ای از عشق، جنون، جسارت، شهامت، صداقت و کمی هم حماقت!
اگر همه‌ی اینها را داریم و مرد میدان هستیم، بسم‌الله؛ وگرنه اگر دنبال نفع شخصی یا تفنن و تفریحیم، همان بهتر که برویم پی زندگی خودمان!
والسلام!