در این بین، موضوع آشنایی پیامبران با امام حسین (ع) و ماجرای کربلا جلوه دیگری در روایات ما دارد؛ همچنان که امام حسین علیه‌السلام در روز عاشورا ضمن خطبه‌ای خطاب به اصحاب‌شان فرمود پیامبر به من گفت «تو به زودی به سوی عراق سوق داده می‌شوی و آن زمینی است که پیامبران و اوصیای آن‌ها آنجا را ملاقات کرده‌اند که عمورا نام دارد؛ یَا بُنَیَّ إِنَّکَ سَتُسَاقُ إِلَى الْعِرَاقِ وَ هِیَ أَرْضٌ قَدِ الْتَقَى‏ بِهَا النَّبِیُّونَ وَ أَوْصِیَاءُ النَّبِیِّینَ وَ هِیَ أَرْضٌ تُدْعَى عَمُورا». (مختصر البصائر، ص ۱۳۹)

شیخ صدوق در کتاب «کمال الدین و تمام النعمه» نقل می‌کند سعدبن عبدالله یکی از محدثان شیعی به دنبال سؤالاتی که برایش پیش آمده بود، خدمت امام حسن عسکری (ع) رسید. امام او را به فرزندش مهدی (عج) که در آن زمان کودکی بیش نبود، ارجاع داد.

وی پس از یکسری سؤالات شرعی، از امام عصر (عج) درباره تفسیر آیه ابتدایی سوره مریم سلام الله علیها یعنی «کهیعص» پرسید. امام در پاسخ فرمود: این حروف از اخبار غیبى است که خداوند زکریا را از آن مطّلع کرده و بعد از آن داستان آن را به محمد صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم باز گفته است و داستان آن از این قرار است که زکریا از پروردگارش درخواست کرد که اسمای خمسه طیّبه را به او بیاموزد و خداى تعالى جبرئیل را بر او فرو فرستاد و آن اسماء را به او تعلیم داد. زکریا، چون محمّد و علىّ و فاطمه و حسن را یاد مى‌‏کرد اندوهش برطرف مى‌‏شد و گرفتاریش زایل مى‏‌گشت و زمانی که حسین را یاد مى‏‌کرد، بغض و غصّه گلویش را مى‏‌گرفت و مى‌‏گریست و مبهوت مى‏‌شد. روزى گفت: بار الها، چرا وقتى آن چهار نفر را یاد مى‏‌کنم تسلیت مى‏‌یابم و اندوهم برطرف مى‏‌شود، اما هنگامی که حسین را یاد مى‏‌کنم اشکم جارى مى‏‌شود و ناله‌‏ام بلند مى‌‏شود؟ خداى تعالى او را از این داستان آگاه کرد و فرمود: «کهیعص»؛ کاف اسم کربلاست و هاء رمز هلاک عترت است و یاء نام یزید ظالم بر حسین علیه السلام است و عین اشاره به عطش و صاد نشان صبر او است.