دشتستان بزرگ- کورش تنگستانی: جشن تیرگان از جشن های باستانی ایرانی است که در روز تیر از ماه تیر یعنی سیزدهم تیرماه برگزار می شده است.

نقل است در چنین روزی هوشنگ پادشاه پیشدادی نویسندگان و اهل قلم را به حضور پذیرفت و گرامی داشت.
ابوریحان بیرونی هم در آثارالباقیه آورده است که تیرگان که همزمانی روز تیر از ماه تیر بوده، روز بزرگداشت مقام نویسندگان در ایران باستان بوده است.
البته شورای فرهنگ عمومی کشور به پیشنهاد«انجمن قلم ایران» روز چهاردهم تیر ماه را «روز قلم» نامگذاری کرده و در تقویم رسمی کشور گنجانده است.
مطلب زیر به همین مناسبت تقدیم می گردد.
در صحیفه هستی انسان و قلم همزاد یکدیگرند. گویی در صعود و سقوط آدمیان نقش بی بدیل قلم هویداست.
بی گمان قلم یکی از موهبت های بی نظیر الهی است که آفریدگار دانای هستی از صبح ازل، از لحظه ی نخست وجود، لذت برخورداری از آن را به انسان هدیه داده و بهره مندی از آن را با سرنوشت آدمی همراه نموده است.
در طول تاریخ بودن، در تمامی تمدن ها و فرهنگ ها و در تمامی مکان ها و زمان ها، قلم ها عزیز و صاحبان آنها صدرنشین بوده اند. عظمت شأن ویژه ی قلم و جایگاه رفیع، سترگ و بلند آن تا جایی است که آن یگانه ی حکیم در قرآن کریم، نه تنها سوره ای را به نام «قلم» ذکر نموده، بلکه به قلم و به آنچه با آن نگاشته می شود، سوگند یاد می کند:
«ن والقلم و ما یسطرون»
«نون، سوگند به قلم و به آنچه(با قلم) می نویسند»
سوگند خداوند به قلم و آثار آن، به قلم قداست و شرافت و به نوشتن عزت و حرمت بخشیده است.
قلم رازگشای هستی و روشنگر تاریکی های جهل و نادانی است. قلم زبان گویا و سخن رسای دانایی است. قلم تکیه گاه فکر و فرهنگ و فرهیختگی است.
آگاهی، دانایی، اختیار و انتخاب مشخصه و ممیزه ی انسان از تمامی آفریده هاست و بدون تردید در سایه ی آموختن و دانستن است که می توان از اختیار انتخاب به خوبی بهره برد.
اهمیت جایگاه و تقدس و منزلت «قلم» در میان آفریده های جاندار و بی جان پروردگار به حدی است که در نخستین ارتباط وحیانی رسول خاتم با مبدأ هستی، خداوند خود را اینگونه معرفی می کند:
«الذی علم بالقلم»
«همان کسی که توسط قلم تعلیم نمود»
تشنگان حکمت و دانایی، عطش ندانستن ها و کم دانستن های خود را با آموختن سیراب می کنند که همانا؛ قلم کلید دانایی و تفکر است. قلم ترجمان عقل و اندیشه و معرفت انسانهاست.
قلم معیار سنجش اندیشه ها و ملاک تعالی فرهنگهاست. قلم حلقه ی وصل فکرها، فرهنگها و تمدنهاست.
نوشتن بهترین وسیله برای بیان افکار افراد است. با نوشتن، رازها و رمزهای اندیشه های درونی آدمی بروز و ظهور می یابد و هر آنچه در ذهن پیچیده ی وی نهان گشته و مستور مانده، به اراده ی او و به مدد قلم و معجزه نوشتن به زیور طبع آراسته می گردد.
امام علی(ع) چه زیبا فرموده است:«قلم گویاترین کسی است که از طرف تو سخن می گوید»
فرهیختگان، اندیشمندان و نویسندگان آگاه، فاضل و زمان شناس، نقش دایمی و تأثیر گذار در روشنگری و آگاهی بخشی جوامع خود و تعیین خط مشی زندگی آینده بشر بر عهده دارند.
ماندگاری علوم و سپردن آن از نسلی به نسلی دیگر، انتقال پیام فرهنگ هاو فرهیختگان به انسان های آینده و تکامل و پرورش اندیشه های بشر در طی قرون متمادی، از معجزات خامه ی اصحاب دانایی و معرفت است.
آثار قلمی نویسندگان و فرزانگان یک قوم، میراث ارزشمند و ماندگار نسل حاضر و نسل های آینده آن ملت به شمار می رود.
در فرهنگ ایرانی، قبل و بعد از اسلام، دانایی همواره عامل توانایی بوده و دانایان صدر نشین بوده اند.
به اقرار و اعتراف اندیشمندان ایرانی و غیر ایرانی، امری که تمدن بشری را به شدت مدیون تمدن ایران زمین کرده است، چیزی نیست جز غنای فرهنگی، که تمدن ایرانی به بشریت عرضه نموده است. به تعبیری:
«تاریخ و انسانیت از لحاظ ادب وهنر و همچنین از لحاظ دین و اخلاق به فرهنگ ایرانی بسیار مدیون است»
بی شک ملتی با این پشتوانه ی فرهنگی و برجستگی تمدنی، بایستی با مراقبه دایمی و تلاش پیگیر، از یک سو از گذشته ی غرور آفرین ملی- دینی خود حراست و حفاظت نماید و از سویی با آموختن های پیاپی و ارتباط صحیح و هدفدار با سایر ملل و فرهنگ ها بر غنای داشته ها و افتخارات خود بیافزاید.
پر واضح است که در این میان بر اصحاب قلم، نویسندگان متعهد و تشنه کامان فرهیختگی و فرزانگی است که با تحقیق و تدقیق و رعایت عدل و انصاف، آثاری سرشار از نکته و دقیقه عرضه دارند تا ضمن ماندگاری اثر، بر ارزش و کرامت قلم و اصحاب قلم نیز افزوده گردد.
ان شاء الله