دشتستان بزرگ- سیده فاطمه موسوی: چیزی که بین عموم والدین رایج شده این است که گمان میکنند باید با فرزندشان دوست باشند و این دوستی را دوطرفه پیش ببرند. پس با این نوع نگرش به خود حق میدهند درمورد مشکلات و ناراحتی هایشان با وی درددل کنند. حتی گاهی اوقات پدر و مادر این کار را با هدف نزدیکی بیشتر به فرزند انجام میدهند درحالی که نمی‌دانند با این کار بذر خشم، اضطراب، احساس گناه و اضطراب را در فرزندان می‌کارند.
کودک یا نوجوان شما آنقدر بزرگ نیست که بتواند همه مسائل را درک یا تجزیه و تحلیل کند به همین دلیل با درددل کردن تنها هیجانات منفی آنها را به اوج می‌رسانید که این کار نوعی کودک آزاری هیجانی محسوب میشود.
هنگامی که با فرزندتان درددل میکند او گمان میکند شما تنها بوده و هیچکس را ندارید که با او صحبت کنید،به همین دلیل دلش برای شما میسوزد، دچار احساس گناه شده و خود را مجبور می‌کند به صحبت های شما گوش دهد. در اینجور مواقع جای والد و فرزند عوض شده، فرزند والد درددل کننده را ضعیف و خود را حمایتگر میبیند و دچار احساس تنهایی میشود چون تا پیش از این شما را حامی خود می‌دانسته است!
درددل کردن با فرزند بویژه در بین مادرانی که با همسر خود مشکل دارند رواج زیادی دارد. در این جور مواقع مادر شروع میکند به بدگویی از پدر و از بدی هایی که به او شده میگوید. شاید قصد وی تنها درددل کردن باشد اما در واقع این پیام را به فرزندش میدهد که پدر تو فرد قابل اعتمادی نیست! این امر در کودک در کودک تعارض ایجاد میکند چون او نمی‌تواند این مسئله را پردازش کند که پدری که برای او مظهر مهربانی و قدرت است چطور میتواند با مادرش خشن یا ضعیف برخورد کند!
از طرف دیگر بدگویی کردن از پدر به کودک یاد می‌دهد که میتواند پشت سر دیگران بدگویی کند و دو رو باشد چون میبیند شما در حضور پدر رفتار خوبی دارید ولی در غیاب او رفتار دیگری نشان میدهید!
مسائل مربوط به خانه و خانواده به فرزندتان ربط دارد اما تنها میتوانید او را در جریان کلیات مسائل قرار داده و یا متناسب با سنش با وی مشورت کنید. مثلا برای خرید خانه یا ماشین، رفتن به مسافرت و… با فرزندتان مشورت کنید و یا او را در جریان جدایی از همسرتان قرار دهید ولی از ذکر جزییات بپرهیزید.
شما میتوانید برای درددل کردن و یا گرفتن راهکار از یک فرد بزرگسال، دوست، همکار و یا روانشناس کمک بگیرید.

*کارشناس ارشد روانشناسی بالینی کودک و نوجوان